En güzel sahneleri küçüklükleriydi, harikaydı o sahneler. Forrest'in koşarken o bacağındaki aletlerin söküldüğü sahne süperdi. Liseye geçtiklerinde de o sahne canlandı.
Askerlik hayatı da çok güzeldi, oradaki Baba lakaplı zenci adam çok iyiydi. İkide bir ''karides'' deyip duruyordu, oralarda çok güldüm. Karides dedikçe bu adam aklıma gelecek, canım da karides istedi bu arada.
Jenny küçük çocuğu 'Forrest' diye tanıtınca sevgilisinden yaptığı çocuğa onun adını taktı sandım. Bilmem kaç kişiyle yatmıştır, ben pek inanamadım onun çocuğu olduğuna.
Pek babasına da benzemiyor, babası gibi tatlı değildi. Forrest kendi çocuğu olduğunu öğrenince 'Akıllı mı'' diye sordu, o sahne de çok iyiydi.
Jenny 'Ben hastayım' deyince ilk başta annesinin ölüm sebebi gibi kanser olduğunu düşünmüştüm. Hem annesini, hem sevdiğini o hastalıktan kaybedeceğinden emindim o an. Sonra virüs deyince anında ''AIDS'' geçti içimden ve yine aklımda o soru ''Bu çocuk gerçekten Forrest'in mi?'' Film bitince bu soruyu kendimce cevapladım, böyle bir soruyla bırakmazlar herhalde dedim. Sanırsam film aklıma geldikçe bu soru da aklıma gelecek.
Bankta oturup da millete anlatması da çok komikti, baya güldüm.
İlk baştaki kadına anlatması ayrı güzeldi yani ilk olduğu için çok hoşuma gitti. Kadından ''bir sus artık'' tepkisini bekliyordum açıkçası.
Okul servisine binerken şoföre 'Annem yabancıların arabasına binme der' dedi. Sonra kendini şoföre takdim etti ve kadının adını sordu. 'Şimdi tanıştık' dedi ve bindi. O sahne de unutamayacağım anlardan birisi.
Vietnam savaşına gelince o sahne de filme renk katan sahnelerden birisi oldu, beğendim yani oraları da. Baba ve Teğmen o sahnelere damgasını vurdu, Teğmen sonradan da vurdu tabi. Sevdim Teğmeni de.
