En Son İzlediğiniz Film? 🎞

Ronnie ile başlıyor film ve çevredeki insanların tepkileri de kendini gösteriyor. Sarah'ın çocuk parkında arkadaşlarıyla birlikte otururken Brad'i fark etmesiyle, daha sonra işlerin çığrından çıkacağı olayların başlangıcı oluyor. Tabii Brad'in hayranı olan arkadaşları da küsüyor Sarah'a, büyük şok oluyor. Hayal eden kadınların hayalleri çalınmış oluyor böylece ve teoride eşlerini bir kenara bırakıp, başka birisine takılı kalıyorlar. O sırada onların hayalini pratiğe döken Sarah oluyor.

Eşlerinin kendileriyle ilgilenmeyince Sarah da, Brad de mutsuzluğunu mutluluğa çevirmek için olayı cinsel birlikteliğe döküyor. Aslında birlikte mutlular mı, yoksa mutsuz oldukları ortamdan kaçış mı, onu aslında filmin sonunda görüyoruz. Sarah ile Brad'in aslında hoşlandıkları şey, belki de hazdan başka bir şey değildi. Sarah çocuğunu kaybetme korkusuyla, Brad kaykaydan düşüp kanlar içerisinde baygın bir şekilde yatıp eşi Kathy'i arayana kadar olayın hazdan öteye gidemediği görünüyor ya da aslında belli bir düzeni değiştirmek zordur, risklidir, ikisi de buna göze alamıyor, böyle de diyebiliriz. Brad'in eşi Kathy zaten Brad ile Sarah'ın arasında bir şey olabileceğini yemekte çözmeye başlamıştı bile.

Ronnie'ye ayrı parantez: Yaptığı büyük bir hata yüzünden bütün çevre Orta Çağ'da cadı görmüşçesine saldırıya geçti. Evet, muhtemelen insanların normal olarak böyle reaksiyon göstereceği açık. Tabii Larry gibi ileri gidip olayı şova dönüştürenler de çıkacaktır ama tabii bu durumda May gibi kişiler de zarar görecektir. Larry'nin de polis olduğu dönemde alışveriş merkezinde yanlış anlama sonucu bir çocuğu vurduğunu, bu psikolojiyle hareket ettiğini de belirteyim. Kısacası filmdeki psikolojik yön fazlasıyla mevcut.

Tae-suk evin içine girer, evde vakit geçirirken bozuk olan şeyleri tamir etmeyi, bitki bakımı yapmayı unutmaz. Karakter eve hırsız gibi girer ama aynı zamanda eve bir iyilik yapar gider. Filmin en sessiz karakteri. O kadar sessiz bir karakter ki, bir müddet sonra sinir etmeye de başlayabiliyor. Sırf bu yüzden de başına gelmeyen şey de kalmıyor.

Sun-hwa ile karşılaştıktan sonra da film başka boyut kazanıyor. Min-gyu'dan şiddet gören Sun-hwa ezilmiş, susturulmuş bir karakter. Tae-suk ile karşılaşır, sonrasında da birlikte evden eve gezmeye başlar, Tae-suk için aynı düzen devam eder, +1 kişiyle. Susar susar, ta ki kocasına "seni seviyorum" diyesiye kadar, aslında ona da dememişti.

Film iyiydi iyi olmasına ama sonlara doğru Tae-suk'un kendisini hayalet moduna alması ve ardından Tae-suk'un, Sun-hwa'nın evine gelmesi ve orada Sun-hwa'nın konuşması, ardından Tae-suk'un tamamen hayalet gibi görünmesi söz konusu oldu. Var ama yok gibi oldu bir anda karakter. Son sahne daha vurucu olabilirdi bence, böyle Tae-suk karakterine fantastik öge yüklenmiş gibi oldu.

Filmin farklı havasını sevdim ama son sahneyi tam anlamıyla sevmemiş olsam da. Silah yerine golf sopası ve golf topunun silah olarak kullanılması çok iyiydi. Silah görüntülerinin, yerini böyle yaratıcı şeylere bırakılması çok iyi. Çamaşır makinesi yerine, gürültüsüz çitileme yöntemiyle yıkama da ilginçti. Düşününce çamaşır makinesi ile yıkamak gürültüden başka bir şey olmazdı ve filmin vurgu noktası sessizlikti.

Filmde profesör kadının yanan lambayı elleriyle tutma sahnesi çok saçma bir sahneydi. Neyse ki ışık kapatılarak kurtarıldı. Sonlara doğru ağaç kılığına girmiş adamların Mona'ya saldırmaya çalışması da saçmaydı ama sanırım ağaç kılığına girme olayı ritüel gibi bir şey olabilir ama yine de saçmaydı. Yangın sahnesinde sahnede kesinti yapılmış, Mona uyurken birileri kavga yapar ve yangın çıkar ama yangının büyümesi esnasında filmde küçük bir kesinti olur ve bir anda alevler büyür. Dönemin imkanları yüzünden bu tarz kesintiler doğal tabii, ayrı konu. Ayrıca filmin sonu da başından belliydi (takılıp düşerek hayatını kaybetmek) ama yine de karakterin gelişimi, uyumsuzluğunu görme açısından film iyiydi.

Tabii toplum yetişkinle çocuk arasındaki aşkı gerçekçi bulmaz, hastalık olarak bakar ve tepkiler gelir. En azından o kopma gerçekçi olmuş.

Filmde Cléo'nun psikolojisi eşliğinde Paris sokaklarını görmek mümkün. Filmi etkileyici kılan farklı farklı yüzler gösterilmesi, sonunda da Cléo ile Antoine sahneleri. Sanki yıllardır tanışıyorlarmış gibi bir samimiyetle yaklaşım gösterdiler birbirlerine ama bir o kadar da uzak gibiydiler birbirlerine. Birisinin gemiyle dönecek olması, birisinin de hastalığa yakalanma olasılığı ve birbirlerini daha ilk günde kaybetmenin de ayrı üzüntüsü.

Alma ile Elisabet Vogler'in doktorun adadaki evine gitmesiyle başlayan süreçleri birbirlerini yakınlaşmasına doğru gidiyor ama Elisabet hep sessiz. Ta ki Alma'nın verdiği sırları doktora mektup olarak yazan ve Alma'nın bu mektubu açıp okuyasıya kadar. Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Alma, Elisabet'e patlayacak ve o patlamadan sonra Elisabet için hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Adadan koşuşturma ile başlayan süreç, filmin de gerilime dönüşmesine neden oluyor.

Adadan koşuş esnasında yönetmenin çekimleri çok iyiydi, müziklerle birlikte sahne geçişleri gerilime sebep oldu. Tabii o geçişlerle birlikte filmde kafa karıştırıcılık da devreye girdi.Alma'nın o fotoğrafı yırtışındaki sebep bile ortaya çıktı. Bu patlama noktasından itibaren tekrar tekrar izleyince daha net bir biçimde kafada oturacak bir film.

Büyümüş de küçülmüş Caner karakteri çok iticiydi mesela. Film için bile olsa küçük çocuktan küfür, büyüğe saygısızlık gibi unsurlar söz konusuydu ve çok fazla iticiydi. Aziz'in sevgilisi Burcu'nun saatlerce aynı cümleyi tekrar etmesi de iticiydi. Alp karakterinin Aziz'i izlemeye çalışması ilginçti ama sonunda da viral yapması da sosyal medya göndermesi de bir o kadar ilginçti.

Aziz'in yalnızlığını bir kenara bırakırsak, Cevdet'in hiç takmaması umarsızlığı, Erbil'in Kamuran'a olan tutkusu, onu fotoğrafıyla konuşması, Vildan'dan kıskanması gibi absürd durumlar da vardı. Sonuç olarak filmde bağlantı noktası Erbil oldu. Erbil hayatını kaybetti, Aziz'e evini bıraktı, o meşhur kolyeyi buldu, Burcu ile yoluna devam etti ve Alp'in evindeki hareketleriyle viral oldu. Filmdeki Aziz, Erbil ve Cevdet sahneleri yer yer gülümsetmeyi başardı ya da etkiledi ama genel olarak baktığımızda çok iyi bir film değildi. Engin Günaydın ile Haluk Bilginer'in oyunculuğu için bile izlenebilir.

Antoine üzerinden çocuk psikolojisini görüyoruz aslında. Antoine her ceza alışında yalan söyleme eğilimi gösteriyor ya da her doğru söylediğinde inanmadıkları için yalan söyleme eğilimi gösteriyor. Ceza alma korkusu onu kaçmaya itiyor.

Kaçmak ve yalan söylemek onu ebeveynleriyle daha da karşı karşıya getiriyor, hatta öğretmenleriyle de. Patlama noktası ise, şiddet oluyor. Şiddet sonrası ise kaçış söz konusu oluyor. Arkadaşı René ile birlikte kaçıyor, babasının iş yerindeki daktilosunu çalıyor, sonrası ıslahevi oluyor onun için. Ebeveynlerinden yine şiddet derecesi yüksek bir hareket daha. Babası işkolik, annesi de çalışıyor ama aynı zamanda patronuyla kocasını aldatıyor ve buna okulu kırdığı sırada Antoine de şahit oluyor. Örnek olmayan, çocuk yetiştirmemesi gereken bir ebeveyn profili.

Islahevine gitti sıralar gerçekler de ortaya çıkıyor. Aslında kendisi evlilik dışıymış, babası sandığıyla sonradan evlenmiş. Büyükannesi olmasa çoktan hayatını kaybedecekmiş. Bu detaylar da aslında yönetmen François Truffaut'un kendi hayatından kesitler. 27 yaşında ortaya çıkardığı bu filmde aynı baş karakterdeki çocuk gibi gerçek babasıyla hiçbir zaman tanışamıyor. Aynı zamanda kendisinin otobiyografik bir filmi. Yaşadığı bazı şeyleri aktarması filmi etkileyici kılıyor ve gerçekçiliğini artırıyor.