Yürürken yol kenarında tek başına neredeyse açlıktan ölecek, büyüdüğünde de masum insanları öldürecek olan bir bebek gördün. Bebeği orada bırakır mıydın yoksa polise mi götürürdün?
Dünya büyük bir biyolojik silah tehditi altında ve sen bunu engellemenin yolunu buldun fakat bu biyolojik tehditi engellediğinde hiç kimse konuşamayacak yine de engeller miydin?
Ailenle sadece 1 ay yaşayıp ölmek mi yoksa hiç sevmediğin, nefret ettiğin huzursuz insanlarla dolu bir ortamda sonsuza kadar yaşamak mı?
Dünyanın en zengin insanı olman karşılığında akrabalarından birini öldürmek zorundasın. Yapar mısın?
Ailenin çok güzel bir hayatı olacak ama sen bir kuru ekmeğe bile muhtaç kalacağın bir hayat yaşayacaksın. Kabul eder misin?
Çocuğunu bir daha görmemen şartıyla dünya kanser illetinden kurtulacak. Bunu yapar mısın?
Son olarak, dünyanın en zeki ve yakışıklı/güzel insanı olacaksın ama bir daha aşık olamayacaksın. Kabul eder misin?
Çocuğun masum insanları öldüreceği kısmı muamma ve onun garantisi yok. Polise götürürdüm, onlar da çocuk esirgeme kurumuna götürürdü. Oradan da belki birisi evlatlık edinir, o özelliğini yok ederdi, bilemeyiz.
İnsanların ölmesindense, çenelerini kapatmak daha iyidir. İnsanların başlarına ne geliyorsa, kurdukları cümlelerden geliyor. İnsanların ölmesi yerine, çenelerini kapatmaları tercihim olur.
Hiçbir ortam tam anlamıyla huzurlu değildir, ailen bile. İki seçenek de sorun değil açıkçası.
Dünyanın en zengin insanı olursam eğer, zaten vicdanımı kirlete kirlete oralara kadar gelmişim demektir. Açıkçası hiç istemem vicdanımın kirlenmesini.
Kendi ayaklarımın üzerinde durduğum için düştüysem, hiç kimseye muhtaç olmayacaksam, yeniden ayağa kalkma cesaretini bulacaksam, benim için hiç sorun yok. Bir şekilde doğrulurum, ayakta kalırım, ailem rahat yaşasa da olur.
Çocuk dediğin, bireyin duygusal bir bağıdır. Kanser ise, toplumun kanayan yarasıdır. Gerekirse toplum için, bireyin duygusal bağından vazgeçilebilir. Biraz zor olabilir, evet ama sonuç olarak toplum kazançlı çıkacak. Tabii o anki ruh halime bağlı ve bunu çocuğum olmadığı için bilemeyeceğim.
Dünyanın en zeki ve en yakışıklı insanı olsaydım eğer, egomu tatmin eden insan topluluğu var olurdu. Bu yüzden de egom tatmin oldukça kimseyi beğenmeyecek duruma gelir, aşık olamazdım. Aşık olmazdım, ayran gönüllü birine dönüşürüm tamamen. En zeki ve en yakışıklı insan olmayı tercih edebilirim, tabii sonuçları pek parlak olmayacak. Bütün zevkleri tadıp, muhtemelen yaşamıma son verebilirim bu durumda. Çok zeki ve yakışıklıların genel sorunu bu olabiliyor. Hayattan bir müddet sonra gram zevk almayabiliyorlar. Böyle düşününce de, olmasam da olur.
