1. Bölüm | 2. Bölüm | 3. Bölüm | 4. Bölüm
Bu dizi 'Train to Busan' adlı Kore filminden uyarlanmış, yer ve kişiler değiştirilmiştir.
5. BÖLÜM
Bu dizi 'Train to Busan' adlı Kore filminden uyarlanmış, yer ve kişiler değiştirilmiştir.
5. BÖLÜM
(Buğra sonunda parçayı boşluğun önünden çekmeyi başarırken Melek ve Çiğdem zaman kaybetmeden sürünerek çıkar.)
Buğra: (Melek'i kucağına alarak) Hadi gidiyoruz!
(Çıktıktan birkaç saniye sonra tren devrilir, zaman iyice azalmaktadır.)
(Buğra, Melek ve Çiğdem hareket halindeki lokomotifi yakalamaya çalışırken onları gören tüm yaratıklar peşlerine üşüşür.)
(Zombiler rayların arasından, kapısı açık trenlerden, kısacası dört bir yandan çıkıp onları yakalamak için birbirleriyle savaşmaktadır. Melek kolunu uzatarak lokomotifi yakalamayı başarırken zaman kaybetmeden araca binerler.)
(Yaratıklar onları yakalayabilmek için aracın alt kısmına tutunurken sayıları artar. Uyguladıkları bu direnç lokomotifin yavaşlamasına neden olur.)
(Buğra ayağıyla zombileri defetmeye çalışır. Kendisine aniden yaklaşan bir tanesini hızlı bir hamleyle uzaklaştırır.)
(Kalanlar da bir süre sonra yerdeki bariyere takıldıkları için tutunmayı bırakırlar.)
***
(Lokomotif hızla yola devam ederken Buğra, Melek ve Çiğdem az da olsa rahatlamıştır, görünürde onlardan hiçbir iz yoktur.)
Çiğdem: Sonunda kurtulduk galiba..
(Buğra kontrol amacıyla lokomotifi kimin sürdüğüne bakar, ancak karşısında zombiye dönüşmek üzere olan Serhan'ı fark eder.)
Buğra: Orada..
Çiğdem: Ne?
(Serhan tam olarak zombiye dönüşmediği için kapıyı açmayı başarır. Onlara doğru yaklaşırken Buğralar ise geri adımlarla ondan uzaklaşmaya çalışır.)
Serhan: Beni İstanbul'a götürün... Lütfen...
Buğra: Olmaz...
Serhan: Eve gitmem lazım... Annem beni bekliyor...
Buğra: Hayır.. Sen de onlardan birine dönüşüyorsun...
(O ana kadar hastalık kaptığını fark etmeyen Serhan cildinin renk değiştirmekte olduğunu görür. Kendini bu zamana kadar kurtarmayı başarmasına rağmen o da er geç yaratıkların son hedefi olmuştur.)
Serhan: Hayır, olamaz! Hayır! Hayıııırrrr!!!
(Birkaç saniyelik sessizliğin ardından Serhan tamamen zombiye dönüşür ve Buğra'yı görür görmez saldırmaya başlar. Buğra kendini savunmaya çalışsa da alan çok dardır ve araç hareket halindedir.)
Melek: Baba!
(Sesi duyan Serhan, Melek ve Çiğdem'in üzerine hamle yaparken Buğra ise onu durdurmak için bacaklarına tutunur. Buğra, Serhan'ı atmaya çalışırken Çiğdem de onu etkisiz hale getirebilmek için hamle yapar.)
(Serhan fırsat kaybetmeden ağzını kapatan Buğra'nın elini ısırır.)
(Buğra hissettiği acıya rağmen sonunda onu atmayı başarır. Ancak olanlar olmuştur. Buğra elindeki kanlı diş izlerini görür, ardından da bakışlarını ağlamakta olan Melek'e çevirir.)
Melek: Baba?
(Buğra zaman kaybetmeden Melek ve Çiğdem'i makinist kabinine oturtur.)
Buğra: Beni dinle. Bu gaz, bu da fren. İstanbul'a vardığınızda frene asıl, tamam mı? Anlıyor musun söylediklerimi?
(Şok etkisindeki Çiğdem sakince kafa sallarken Buğra soluğu Melek'in yanında alır.)
Buğra: Melek, bana bak hayatım. Her şey yolunda. Sadece bu ablanın yanından ayrılma, tamam mı? O seni korur...
Melek: (ağlamasının şiddeti iyice artmıştır) Gitme baba! Bırakma beni! Bizimle gel!
Buğra: Hayır, olmaz. Artık çok geç...
Melek: Sana ihtiyacım var baba, gitme!
Buğra: Melek.. Burada kalırsam size zarar veririm.. Yapamam..
Melek: Ben de sensiz yapamam.. Bırakma beni nolur! Baba!
(Melek'in ağlamaktan, Buğra'nın da gitmekten başka bir çaresi yoktur.)
Melek: Gitme baba! Beni seviyorsan kal..
Buğra: (ağlayarak) Bu yüzden gitmem lazım zaten..
(Buğra, Melek'e son kez sarılırken ayrılık vakti artık gelmiştir. Kızının kendisine tutunan kollarını hızlıca bırakarak oradan çıkar.)
Melek: Gitme baba!!!!
***
(Buğra kızını arkasında bıraktığı için yıkılmıştır.)
(Aklına onun doğduğu zaman gelir. Onu narince kucağına alışı ve hayata yeni açan gözlerine ilk bakışı... )
(Virüs çoktan onu etkisi altına almaya başlarken annesinin geçen gün söyledikleri kulağında çınlar.)
- Flashback -
Emine: Hayatının sonuna geldiğin zaman arkana bakacaksın ve kızınla hiçbir şey yaşayamadığını fark edeceksin... Bir baba için en büyük zulüm budur işte...
- Flashback -
(Buğra'nın yüzündeki üzüntü tebessüme dönmeye başlar. Ne olursa olsun, onu sevmekten vazgeçmeyecektir.)
(Kendini lokomotiften aşağı bırakmadan önce duyduğu son ses Melek'in çığlıkları olur. Ve birkaç saniye sonra her şey sona erer...)
Melek: BABAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Melek'in feryadı her tarafı inletirken Çiğdem ise ona sıkıca sarılmaktadır.)
***
15 Ağustos Salı, 14:58
(Aradan bir süre geçtikten sonra İstanbul'a giden tüneli gören Çiğdem frene asılıp lokomotifi durdurur ve Melek'le birlikte aşağı iner.)
(Ortalık savaş alanına dönmüştür. Ceset ve enkaz parçaları her tarafı sararken yürümekte güçlük çekmeye başlayan Çiğdem, Melek'in koluna girerek önündeki tünele doğru yürümektedir.)
(Öte yandan tünelin diğer tarafını ise askerler kuşatmıştır. Ellerindeki tüfeklerle çıkabilecek herhangi bir tehdide karşı hazır beklerken bir tanesi, iki kişinin yanlarına geldiklerini fark eder.)
Asker: (telsizle konuşarak) Komutanım, tünelden bu tarafa doğru iki kişi geliyor. Bir kadın ve çocuk sanırım.
Komutan: Hastalık kapıp kapmadıklarını teyit edebilir misiniz?
Asker: Karanlık yüzünden tam teyit edemiyorum, ne yapalım?
Komutan: O zaman öldürün..
(Asker işaret parmağını tetiğin üzerine koyar. Tam onları öldürmeye hazırlanırken tünelden bir ses geldiğini duyar. Bu ses, babası için öğrendiği o şarkıyı söyleyen Melek'e aittir.)
Melek: Bana bir masal anlat baba.. İçimde bütün oyunlarım.. Kurtla kuzu olsun şekerle bal... Bana bir masal anlat baba.. İçinde denizle balıklar.. Yağmurla kar olsun güneşle ay...
Asker: (diğer askerlere) Kurtulan iki kişi daha var, yardım edin!
Melek: Anlatırken tut elimi.. Uykuya dalıp gitsem bile.. Bırakıp gitme sakın beni... Bana bir masal anlat baba.. İçinde bütün sevdiklerim... İçinde İstanbul olsun...
(O sırada askerler de onların yanına ulaşır. Melek ve Çiğdem kurtulduklarına sevinememiştir bile. Biri dünyalarda çok sevdiği babasını, diğeri de bir tanecik eşini sadece birkaç saat içinde kaybederken kendilerini bekleyen yeni hayata adım atmak üzeredirler...)
Buğra: (Melek'i kucağına alarak) Hadi gidiyoruz!
(Çıktıktan birkaç saniye sonra tren devrilir, zaman iyice azalmaktadır.)
(Buğra, Melek ve Çiğdem hareket halindeki lokomotifi yakalamaya çalışırken onları gören tüm yaratıklar peşlerine üşüşür.)
(Zombiler rayların arasından, kapısı açık trenlerden, kısacası dört bir yandan çıkıp onları yakalamak için birbirleriyle savaşmaktadır. Melek kolunu uzatarak lokomotifi yakalamayı başarırken zaman kaybetmeden araca binerler.)
(Yaratıklar onları yakalayabilmek için aracın alt kısmına tutunurken sayıları artar. Uyguladıkları bu direnç lokomotifin yavaşlamasına neden olur.)
(Buğra ayağıyla zombileri defetmeye çalışır. Kendisine aniden yaklaşan bir tanesini hızlı bir hamleyle uzaklaştırır.)
(Kalanlar da bir süre sonra yerdeki bariyere takıldıkları için tutunmayı bırakırlar.)
***
(Lokomotif hızla yola devam ederken Buğra, Melek ve Çiğdem az da olsa rahatlamıştır, görünürde onlardan hiçbir iz yoktur.)
Çiğdem: Sonunda kurtulduk galiba..
(Buğra kontrol amacıyla lokomotifi kimin sürdüğüne bakar, ancak karşısında zombiye dönüşmek üzere olan Serhan'ı fark eder.)
Buğra: Orada..
Çiğdem: Ne?
(Serhan tam olarak zombiye dönüşmediği için kapıyı açmayı başarır. Onlara doğru yaklaşırken Buğralar ise geri adımlarla ondan uzaklaşmaya çalışır.)
Serhan: Beni İstanbul'a götürün... Lütfen...
Buğra: Olmaz...
Serhan: Eve gitmem lazım... Annem beni bekliyor...
Buğra: Hayır.. Sen de onlardan birine dönüşüyorsun...
(O ana kadar hastalık kaptığını fark etmeyen Serhan cildinin renk değiştirmekte olduğunu görür. Kendini bu zamana kadar kurtarmayı başarmasına rağmen o da er geç yaratıkların son hedefi olmuştur.)
Serhan: Hayır, olamaz! Hayır! Hayıııırrrr!!!
(Birkaç saniyelik sessizliğin ardından Serhan tamamen zombiye dönüşür ve Buğra'yı görür görmez saldırmaya başlar. Buğra kendini savunmaya çalışsa da alan çok dardır ve araç hareket halindedir.)
Melek: Baba!
(Sesi duyan Serhan, Melek ve Çiğdem'in üzerine hamle yaparken Buğra ise onu durdurmak için bacaklarına tutunur. Buğra, Serhan'ı atmaya çalışırken Çiğdem de onu etkisiz hale getirebilmek için hamle yapar.)
(Serhan fırsat kaybetmeden ağzını kapatan Buğra'nın elini ısırır.)
(Buğra hissettiği acıya rağmen sonunda onu atmayı başarır. Ancak olanlar olmuştur. Buğra elindeki kanlı diş izlerini görür, ardından da bakışlarını ağlamakta olan Melek'e çevirir.)
Melek: Baba?
(Buğra zaman kaybetmeden Melek ve Çiğdem'i makinist kabinine oturtur.)
Buğra: Beni dinle. Bu gaz, bu da fren. İstanbul'a vardığınızda frene asıl, tamam mı? Anlıyor musun söylediklerimi?
(Şok etkisindeki Çiğdem sakince kafa sallarken Buğra soluğu Melek'in yanında alır.)
Buğra: Melek, bana bak hayatım. Her şey yolunda. Sadece bu ablanın yanından ayrılma, tamam mı? O seni korur...
Melek: (ağlamasının şiddeti iyice artmıştır) Gitme baba! Bırakma beni! Bizimle gel!
Buğra: Hayır, olmaz. Artık çok geç...
Melek: Sana ihtiyacım var baba, gitme!
Buğra: Melek.. Burada kalırsam size zarar veririm.. Yapamam..
Melek: Ben de sensiz yapamam.. Bırakma beni nolur! Baba!
(Melek'in ağlamaktan, Buğra'nın da gitmekten başka bir çaresi yoktur.)
Melek: Gitme baba! Beni seviyorsan kal..
Buğra: (ağlayarak) Bu yüzden gitmem lazım zaten..
(Buğra, Melek'e son kez sarılırken ayrılık vakti artık gelmiştir. Kızının kendisine tutunan kollarını hızlıca bırakarak oradan çıkar.)
Melek: Gitme baba!!!!
***
(Buğra kızını arkasında bıraktığı için yıkılmıştır.)
(Aklına onun doğduğu zaman gelir. Onu narince kucağına alışı ve hayata yeni açan gözlerine ilk bakışı... )
(Virüs çoktan onu etkisi altına almaya başlarken annesinin geçen gün söyledikleri kulağında çınlar.)
- Flashback -
Emine: Hayatının sonuna geldiğin zaman arkana bakacaksın ve kızınla hiçbir şey yaşayamadığını fark edeceksin... Bir baba için en büyük zulüm budur işte...
- Flashback -
(Buğra'nın yüzündeki üzüntü tebessüme dönmeye başlar. Ne olursa olsun, onu sevmekten vazgeçmeyecektir.)
(Kendini lokomotiften aşağı bırakmadan önce duyduğu son ses Melek'in çığlıkları olur. Ve birkaç saniye sonra her şey sona erer...)
Melek: BABAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Melek'in feryadı her tarafı inletirken Çiğdem ise ona sıkıca sarılmaktadır.)
***
15 Ağustos Salı, 14:58
(Aradan bir süre geçtikten sonra İstanbul'a giden tüneli gören Çiğdem frene asılıp lokomotifi durdurur ve Melek'le birlikte aşağı iner.)
(Ortalık savaş alanına dönmüştür. Ceset ve enkaz parçaları her tarafı sararken yürümekte güçlük çekmeye başlayan Çiğdem, Melek'in koluna girerek önündeki tünele doğru yürümektedir.)
(Öte yandan tünelin diğer tarafını ise askerler kuşatmıştır. Ellerindeki tüfeklerle çıkabilecek herhangi bir tehdide karşı hazır beklerken bir tanesi, iki kişinin yanlarına geldiklerini fark eder.)
Asker: (telsizle konuşarak) Komutanım, tünelden bu tarafa doğru iki kişi geliyor. Bir kadın ve çocuk sanırım.
Komutan: Hastalık kapıp kapmadıklarını teyit edebilir misiniz?
Asker: Karanlık yüzünden tam teyit edemiyorum, ne yapalım?
Komutan: O zaman öldürün..
(Asker işaret parmağını tetiğin üzerine koyar. Tam onları öldürmeye hazırlanırken tünelden bir ses geldiğini duyar. Bu ses, babası için öğrendiği o şarkıyı söyleyen Melek'e aittir.)
Melek: Bana bir masal anlat baba.. İçimde bütün oyunlarım.. Kurtla kuzu olsun şekerle bal... Bana bir masal anlat baba.. İçinde denizle balıklar.. Yağmurla kar olsun güneşle ay...
Asker: (diğer askerlere) Kurtulan iki kişi daha var, yardım edin!
Melek: Anlatırken tut elimi.. Uykuya dalıp gitsem bile.. Bırakıp gitme sakın beni... Bana bir masal anlat baba.. İçinde bütün sevdiklerim... İçinde İstanbul olsun...
(O sırada askerler de onların yanına ulaşır. Melek ve Çiğdem kurtulduklarına sevinememiştir bile. Biri dünyalarda çok sevdiği babasını, diğeri de bir tanecik eşini sadece birkaç saat içinde kaybederken kendilerini bekleyen yeni hayata adım atmak üzeredirler...)
SON
