Konu ve karakterlere şuradan ulaşabilirsiniz.
Bu dizi 'Train to Busan' adlı Kore filminden uyarlanmış, yer ve kişiler değiştirilmiştir.
1. BÖLÜM
(Kamera önce ıssız bir bölgeyi, ardından "KARANTİNA BÖLGESİ" yazan tabelayı gösterir. Bu sırada kasasında ceylan taşıyan bir kamyonet, koruyucu kıyafetler giymiş olan birkaç sağlık görevlisinin olduğu alanda durdurulur ve dezenfekte edilir.)
Kamyonet Şoförü: Geçen sefer sağlıklı hayvanı virüs var deyip öldürdünüz, şimdiki bahaneniz ne?
Görevli: Üzgünüm ama görevimizi yapmak zorundayız beyefendi.
Kamyonet Şoförü: Hayvanlarla uğraşacağınıza durumu düzeltmeye çalışsanıza!
(İzin verildikten sonra şoför yoluna devam ederken yüksek bir ses duyulur. Adam nereden geldiğini öğrenmek için arabayı durdurup iner ve kasadan düşen hayvanın cesediyle karşılaşır.)
Kamyonet Şoförü: Hay böyle şansa...
(Yapacak bir şeyin olmadığını anlayan adam çaresizce oradan uzaklaşırken ölü havranın ayakları yavaşça hareket etmeye başlar. Ardından gözleri yeniden açılır ve hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalkarak oradan uzaklaşır.)
***
(Öte yandan Oradan kilometrelerce uzaktaki bir şirket günlük işleyişiyle devam etmektedir. Şirkette fon yöneticisi olarak çalışan Buğra'yı görürüz.)
Yıldırım: Ama böyle bir şeyi yapamayız. Eğer tüm fonları satarsak...
Buğra: Bu alınması gereken bir risk, şirket zor durumda. Bir an önce işlemleri başlatın.
(O anda Buğra'nın gözü bir habere takılır. Mogan Gölü'ndeki tüm balıklar şüpheli bir şekilde ölmüştür. Ekrana bir süre baktıktan sonra işine döner.)
***
BİRKAÇ SAAT SONRA
(Buğra eve gelir, annesi Emine televizyon izlemektedir.)
Emine: Hoş geldin oğlum, açsan yemeği ısıtayım.
Buğra: Yok anne, yedim ben. Melek odasında mı?
Emine: Okuldan geldiğinden beri çıkmadı. Gösterisini kaçırdığın için çok üzüldü.
Buğra: Ama bu aralar çok yoğunum anne, biliyorsun.
Emine: Onun üzülmesini istemezsin elbet ama biraz zaman geçir onunla. Bir gün hayatının sonuna geldiğin zaman arkana bakacaksın ve kızınla hiçbir şey yaşayamadığını fark edeceksin... Bir baba için en büyük zulüm budur işte...
(Buğra, Melek'in odasının kapısını çalar ve içeri girdiğinde kızın gizlice annesiyle konuştuğunu görür.)
Melek: Kapatmam lazım anne..
Buğra: (yatağa oturarak) Biliyorum, üzdüm seni..
Melek: Herkesin anne babası gelmişti, bir tek siz yoktunuz.
Buğra: Özür dilerim. Ama sana güzel bir hediyem var.
(Buğra hediye paketini Melek'e verir. Melek açtığı pakette Playstation olduğunu görür ve karşısındaki masaya bakar.)
Melek: Bunu doğum gününde de almıştın baba.
Buğra: (ufak bir şaşkınlığın ardından) Fişi var, değiştirebiliriz. Başka bir şey istiyor musun?
Melek: Annemin yanına gitmek istiyorum. Babaanneme de söyledim ama izin vermedi.
Buğra: Gelecek hafta gitsek olmaz mı?
Melek: Hayır baba. Kaç aydır götüreceğim diyorsun ama götürmüyorsun. Ben kendim trene binerim, annem de beni istasyondan alır.
Buğra: Olmaz öyle şey... Tamam, götüreceğim ben.
(Öte yandan Emine de telefonda Melek'in gösterisini izlemektedir. Melek okul gösterisinde 'Bana Bir Masal Anlat Baba' şarkısını söylemektedir.)
Buğra: Melek'e söyledim, yarın gidiyoruz.
Emine: Aferin. Hem Iraz'la da biraz konuşursun, boşanmak çözüm değil.
Buğra: Hayır anne, o iş sonsuza kadar bitti..
***
15 Ağustos Salı, 08:03
(Buğra ve Melek, Ankara Garı'ndan kalkmak üzere olan trene binmiştir.)
Buğra: Eğer bir şey istersen beni uyandırırsın, tamam mı?
(Melek etrafındaki diğer yolculara bakar ve 60-70 yaşlarındaki iki yaşlı kadın görür.)
Zeynep: Yumurta haşladım, ister misin?
Gizem: Sen ne ara kalktın da yumurta haşladın sabahın köründe?
(Öte yandan bir grup beyzbol oyuncusu da arka koltuklardaki yerini almıştır.)
Özgür: Ne oldu şu Esra işi, hala açılamadın mı?
Yiğit: Şu maç bir bitsin, ilk iş arayıp söyleyeceğim..
(Derken Esra'nın yanındaki boş koltuğa oturması Yiğit'i şaşırtır.)
Esra: Naber Yiğit?
Yiğit: (çekinerek) Şey... İyi işte...
***
(Öte yandan tren de kalkmak üzeredir. Tam bu sırada genç bir kadın trene biner. Her tarafı yara bere içinde sendelemektedir, zar zor kendini bir lavaboya atar.)
(Tren görevlisi kapıları kapatır ve kalkış işaretini verir. Melek camdan bakarken garip bir yaratığın, adamın üzerine hızlıca atladığını görür. Ancak uyuduğu için bunu Buğra'ya söyleyemez.)
***
(Melek bir süre oyalandıktan sonra sıkıştığını hisseder ve bir lavabo aramaya başlar. Sessizce yürümeye başlarken karşısına lavabodaki biriyle konuşan bir adam çıkar.)
Yusuf: İyi misin hayatım, kolay yapıyor musun?
Çiğdem: Megafon vereyim, biraz daha bağır istersen!
Yusuf: Tamam, affedersin.
Çiğdem: Çok lazımdı sanki annenlere gitmek!
(Adam Melek'i görür ve başını okşar.)
Melek: Ben de annemi görmeye gidiyorum.
Yusuf: Bak, yalnız değilmişim. Adın ne senin? Yalnız mısın?
Melek: Babam burada. Tuvalete gitmek için kalktım.
Yusuf: Ama burada şu an teyze var, başka yere bak en iyisi.
Çiğdem: Teyze mi? Bak seni yolarım adam!
Yusuf: Bunlar hep hormonlardan...
***
(O sırada yaralı kadın diğer vagonda yaşam mücadelesi vermektedir. Yaralarını kendince sardıktan sonra yavaşça birkaç adım atar ve yere yığılıp nöbet geçirmeye başlar. Durumu gören hostes hemen yardıma koşar.)
Hostes: Hanımefendi, iyi misiniz? Hanımefendi! (telsize konuşarak) Dikkat dikkat, 13. vagonda yaralı bir kadın var. Nöbet geçiriyor!
(Derken kadın gözlerini kapatır. Ölmüştür. Hostes ne yapacağını bilemez bir şekilde başında dururken kadın yavaşça hareket etmeye başlar.)
(Kadın karşısındaki yaratıktan kurtulmak için geriye doğru birkaç adım atmaya kalmadan zombi üstüne çullanır. Sesini duyurmak için attığı çığlık gitgide azalır ve yok olur...)
DEVAM EDECEK...
