PROFESÖR
----1.BÖLÜM-----
Sabahın sessizliği içinde gözlerime vuran güneş ışığıyla gözlerim kamaşmıştı.Daha çok uymak istiyordum.Yataktan yavaşça kalkarak perdeyi kapattım.Yatağın yanındaki ahşap komidine tutunarak yatağa oturdum.Aslında çok da yaşlı değildim sadece 60 yaşındaydım.Ama bir yaşlı gibi ağır hareket ediyordum..Yavaşça uzandığım yatakta daha yeni rahat etmişken telefonum çalmaya başladı.İlk çaldığında rahatımı bozup bakmak istemedim ama iki kere daha çalınca doğrularak telefonu komidinin üstünden aldım..Arayan dün tahlillerimi yapan doktor arkadaşım Mehmetti.----1.BÖLÜM-----
Mehmet : Günaydın Sebahattin.
Sebahattin : Günaydın Mehmet..Hayırdır bir şey mi oldu birkaç kere aradın.
Mehmet : Kusura bakma Sebahattin...Aslında yanıma gelsen bugün konuşsak olur mu?
Sebahattin : Tabiki olur..Tamam hazırlanıp geliyorum..Hadi Görüşürüz..
Mehmet : Hadi görüşürüz...Allah'a emanet ol.
Mehmet'in telefonunu kapattıktan sonra kötü bir şeyler olduğunu anladım.Komidini tutarak kalktım ve sonra dolaptan kahverengi gömleğimi ve siyah kadife pantolonumu alıp giydim..Evin antresine doğru geldim..Evde her zaman ki gibi tek olmanın verdiği burukla vestiyerden montumu aldım..Kapının yanındaki bastonumu da aldım ve çıktım..Aşağıda şoförüm İsmail beni bekliyordu.Arabaya bindim..Yolda giderken tahlil sonuçlarını düşüne düşüne hastaneye vardım..Yavaş ve emin adımlarla ikinci kata çıktım. Dr. Mehmet Taş yazılı olan odanın önünde durdum.Kapıyı açmadan önce kalbim hızlıca atmaya başladı. Çok heyecanlanmıştım. Ve sonunda kapıyı açtım.İçeriye girdim metal yeşil derili bir sandalyeye oturdum...
Mehmet : Hoş geldin Sebahattin...Nasılsın?
Sebahattin : Hoşbuldum doktorum... Yine her zamanki gibi ağrılarım var...
Mehmet : Hmm...Aslında Seni buraya dünkü yaptırdığımız tahlil sonuçları için çağırdım...
"Evet beklediğim vakit gelmişti...Acaba ölecek miydim..Bunu bana nasıl söyleyecekti.. Ben kaldırabilecekmiydim bu durumu...Belki de hiçbir şeyim yoktur onu söylemek için çağırdı..."
Sebahattin : Evet ... Tahlillerim nasıldı..
Mehmet : Beklediğimden iyiydi...Ağrıların için sana birkaç ilaç vereceğim onları kullanırsan daha iyi olacaksın...Ama başka bir şey daha var...
Sebahattin : Ne var peki...Başka neyim varmış.
Mehmet : Tahlillerin iyiydi ama başka bir sorun olduğunu fark ettik...Sana Alzeimer teşhisi koyuldu...Malesef her şeyi yavaş yavaş unutup belli bir süre sonra öleceksin...Dostum Çok üzgünüm bunun bir tedavisi yok...Sadece ağrılarını kesmesi için ilaç verebilirim...
"Öleceğimi duyduktan sonra bu hayata dair her şey aklıma gelmişti..Çocukken annemin yanında yatmamı..İlk aşık olduğum zamanları.Kızımı kucağıma aldığım gün...Ve sonunda Mehmetin lafını bitirdiğini fark ettim.."
Sebahattin: Demek benim ömrümde bu kadarmış.Üzme kendini dostum...
Mehmet yanıma gelerek oturdu..Sıkıca bana sarıldı...Ben hala şoktaydım. Sonra elime reçeteyi verdi ve yavaşça odadan çıktım..Hastane kapısının önünde şoförüm İsmail beni bekliyordu.Beni görünce kapıyı açtı ve arabayı sürmeye başladı..Aslında her şeyi unutup ölmektense şimdi ölmem gerektiğini düşüne düşüne eve geldim..İsmaile reçeteyi alıp eczaneden ilaçları almasını söyledim..Bu sırada kendimi zehirleyip öldürebilirdim..İsmail beni bıraktı ve tam binaya girecekken alt komşumun kızı Nur bir hışımla evden çıktı.Çantası çok doluydu ama kitap değildi sanki kıyafetlerini şıkıştırmış gibiydi.Arkasından yavaşça takip etmeye başladım..Acaba bir sıkıntısını vardı..Yoksa evden mi kaçıyordu...Ona yetişmek için biraz daha hızlı yürümeye çalışıyordum...O sırada yanımdan küçük bir minübüs yavaş yavaş gidiyordu...Minibüsün içinde orta yaşlı bir kadın ve genç bir erkek şoför vardı..Nur'un yanına yavaşça yaklaşıp durdu..Genç olan indi ve elindeki şeyi Nur'un burnuna dayadı.O anda Nur başına ne geldiğini fark edemeden bayılmıştı..Hızlıca yanlarına gelmeye çalışıyordum..Ama yapamıyordum...O sırada Nur'u minibüse bindirdiler ve hızlıca sürmeye başladı..O sırada kendimi öldüreceğim gelmişti...Zaten ölecektim.Bari bu kıza yardım etseydim ...Ne yapacaktım minübüs hızlıca uzaklaşıyordu...
1.BÖLÜM SONU
Son düzenleme:
