Hayao Miyazaki'nin "Komşum Totoro"dan sonra en sevdiğim ikinci filmi. Her filmini sevmişimdir ama bu iki film bi tık üstünde.
Her Miyazaki filminde olduğu gibi sıcacık bir film. Miyazaki'nin anime sanatı becerisi ile, Yürüyen Şato romanının yazarı Dynna Wynne Jones'ın üst düzey hayalgücünün harmanlanmasından doğan efsanevi bir anime.
Renklerin harika tonu, müziklerin eşsiz ezgisi ve gerçek dünyada olamayacak kadar güzel ve sıradışı karakterler...
Howl'un gizli bahçesi, Sophia'nın yaşlılık büyüsünü önemsememesi ve mücadeleye girişmesi, Howl'un sıradışı dönüşümleri ve tabi ki de en sevdiğim karakter olan Ateş Cini... Ne anlatılabilir ki daha... Rüya gibi film!
Özellikle Ateş Cini uzun zaman aklımdan çıkmayacak bir karakterdi. Rüyalarıma bile girmişliği var öylesine etkileyici.
Ayrıca Sophia'nın yaşlı hali ne kadar tatlı bir nine şeklindeydi öyle! Filmin içine girip elini öpesi geliyor insanın.
Mutluluk verici bir film. Tek cümleyle özetlemek gerekirse "sorgulayıcı ve sorgulatıcı."
Yakın zamanda yeniden izleyeceğim ve defalarca izlesem sıkılmayağım bir film. Beni aşan bir felsefilikte sembolize edilerek çizilmiş bir çok detay. O yüzden her izleyişte yeni detaylar farkedebileceğimiz filmler türünden bir anime.
Ve ilginçtir animenin başında iki üç karaktere pek ısınmasam bile filmin sonunda sevmediğim karakter yoktu. Her insanın içinde iyilik de kötülük de gömülüdür. Çevresindekiler hangisini kazırsa o baskın gelir. Bu animede de buna benzer bir düşünce anlatılmak istenmiş. Ve gayette başarılı olunmuş.
Son olarak bu animenin uyarlandığı aynı isme sahip romanını da yakın zamanda okumak isterim kısmetse.
10/10