ekşi sözlükten alıntı;hislerime tercüman olmuş
şimdiye kadar çekilmiş en güzel acı çekme sahnelerinden birine imza atmış dizidir. zaten böyle sahneler ve diziler sayılıdır. bergüzar korel oynadığı için izlemek istemeyen veya izlemeyi direk reddeden arkadaşları bile utandırmıştır. benim böyle bir düşüncem yoktu, ancak bu kadarını kesinlikle beklemiyordum.
bölümün en baba ilk sahnesi melihle feridenin sahnesiydi diye düşünüyorum. "unutmak çok mu zor melih, sen yengemi unuttun mu? -unutmak diye bişey yok abla, alışmak var."
diğer bir sahne de nazifle safiyenin sahnesiydi, safiye anlatırken nazif de inanarak başını sallarken, "bu kadar olmaz kaç yıllık karın, nasıl anlamazsın" diye saydığım nazif babayı, az sonra gardiyanla konuşurken, ayakta alkışlamak istedim. böyle bir duyarlılık görülmüş müdür hayatta? karısını üzmemek için inanmış göründü bütün anlattıklarına. helal olsun nazif baba, safiye, feride, melih... helal olsun senaristler size, böyle ince noktalardan vuruyorsunuz bizi.
bir de feridenin annesinin dayanamayıp ferideye bu aşk konusunda bir iyilik yapacağını düşünüyorum. son iki bölümdür bakışları, feridenin acı çekmesine dayanamayışları bana bunu hissettirdi.