Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
İlk kez bir Gaspar Noe filmi için heyecanlanmıştım ama film izlemeyi sevmediğim bir dönemde 2.5 saatlik bir film için 2.5 saat yol gitmek cazip gelmediği için vizyonda izlemeyeceğim sanırım.
İlk kez bir Gaspar Noe filmi için heyecanlanmıştım ama film izlemeyi sevmediğim bir dönemde 2.5 saatlik bir film için 2.5 saat yol gitmek cazip gelmediği için vizyonda izlemeyeceğim sanırım.
Gaspar Noe’nin bütün filmlerini izledim hatta çoğunu defalarca izledim, yeri geldi sinemada sabaha dek izledim ve bu da sinemada sabaha karşı izlediğim filmlerden biri oldu, iyi ki de sinemada izlemişim dedirtti çılgın tekniğinden dolayı. Ama aynı zamanda açık ara en az aykırı, en terbiyeli Gaspar Noe filmi denilebilir. Ailecek izlenebilecek tek Gaspar filmi hatta…
Öncelikle bu özgün bir teknik detay mı bilmiyorum ama daha önce hiçbir filmde bütün filmin iki ayrı ekrana yansıtılarak karakterleri o ekranların birinden eş zamanlı olarak izlediğimi hatırlamıyorum. İlk başta takip etmesi zor geliyor ama zamanla insan alışıyor.
Daha da önce dedim, The Father’in o kadar abartılıp durulduğu ortamda bu film masterpiece sayılır. Oscara aday olsa rekor ödülle en iyi filmi kazanması gerekir ama aday bile yapmazlar bırak ödülü…
Hayata dair, hafızaya dair ve en önemlisi yaşlanmaya dair çok etkileyici bir tat bırakan sağlam bir drama olarak sinema tarihindeki yerini almış oldu.
Özellikle yaşlı kadının ölümünden sonra oğlunun projeksiyon ekranında annesinin çocukluğundan ölümüne dek olan fotoğraflarını slayt halinde kronolojik sunması, o görüntüler çok etkileyici geldi. Gençlikteki o enerjik ruh, yaşlandıkça hayata karşı sönükleşen gözler…
Yaşlı adam öldükten sonra normalde onun olması gereken ekranda sadece simsiyah görüntü olması da bir o kadar etkileyici geldi. Ölüm sonrası hiçliğin sağır eden sessizliği…
Teknik olarak ilgi çekici olsa da duygusu düşük filmdi. Olması gerekenden 1 saatten fazla uzundu. Yine de en olgun Gaspar Noe işiydi. Oyunculuklar da en üst düzeydi.
Ağır psikolojik unsurlar içeren etkileyici bir film. Draması ve hissiyatı insanı düşüncelere sevk eden Noe'nin genel tarzından uzak fazlasıyla vurucu bir film... Çarpıcı ve sansasyonellikten ziyade hayatın içinden ve insan hayatında sert şekilde karşmıza çıkan bir konuyu tokatımsı bir şekilde işlemiş Noe. Ve bunu yaparken fazlasıyla insanı yoran, fazlasıyla deneysel bir çekim tekniği kullanmış. Ne değişik bir filmdi be...
Bir çok detayı takip etmenizi isteyen ve seyirciyi çok fazla çalıştıran bir film diyebiliriz. Ancak yönetmenin kendisini de çok uğraştırmıştır bu film büyük ihtimal... İnsan hayatını ve insanın yaşlanınca ne denli çaresizleştiğini çarpıcı bir şekilde anlatıyor film. Siz siz olun bu dünya sizin sanmayın.. Çünkü gençlik gittiğinde ve başkalarına muhtaç olduğunuzda o dünya sizin olmaktan çıkıyor... Film yaşlılıkla ve malum hastalıkla ilgili her şeyi çok sade ve yalın bir şekilde aşırı gerçekçi şekilde işliyor ve bunu işlerken sizi içine alıyor. Zor tekniğiyle belki sizi zorluyor ama o acı sona sizi bir güzel hazırlıyor...
Üst düzey oyunculuklar izlediğimiz filmde üst düzey yönetmenlik de izliyoruz ve Noe'nin tarz olarak bu kadar hayatın içinden bir senaryo işlemesini de memnuniyetle karşılıyoruz, çünkü çok başarılı olmuş...
Teyzemin ve dedemin ölümleri, oğullarının bu aşamaya kadar olan tüm süreçte yaşadıkları çok iyi işleniyor. Özellikle final kısmında dedem öldükten sonra ekranın bir tarafının siyaha dönmesi gerçekten fazlasıyla etkileyiciydi... Film kaçınılmaz son olan ölüm gerçeğini o kadar iyi bi şekilde suratımıza vuruyor ki insan etkilenmeden edemiyor...
Bu site, içeriği kişiselleştirmek, deneyiminize uyarlamak ve kayıt olmanız durumunda giriş yapmanızı sağlamak için yasal düzenlemelere uygun çerezler (cookies) kullanır.
Bu siteyi kullanmaya devam ederek, çerez kullanımına izin veriyorsunuz.
