- Katılım
- 20 Mart 2011
- Mesajlar
- 10,225
- Reaksiyon puanı
- 1,356
- Puanı
- 535
TUZAK
Herkes bir gün tuzağa düşer!
12 Temmuz 2011 Salı Saat 19:00
Eve tekrar bir göz attım.Bacağım sarılıydı.hafif bir acısı vardı ama çokda rahatsız etmiyordu.Kapı açıldı.Bir adam geldi içeri…Herkes bir gün tuzağa düşer!
12 Temmuz 2011 Salı Saat 19:00
Adam:Merhaba Uyandın mı?
Burak:Evet.
Adam:Benim adım Abdullah.
Burak:Bende Burak.
Abdullah:Bacağın nasıl?
Burak:Şimdilik iyi diyebiliriz.Siz kimsiniz?
Abdullah:Söylememe gerek var mı?
Burak
abikide gerek var kimin evinde kalıyorum bilmek istiyorum…Abdullah:Ben Babanı öldüren adamım.Aslında bu işi sessiz sedasız bitirecektim ama sen zorladın işi…
Burak:Neeee…Ne işi? Neden yaptın..Neden öldürdün babamı…Seni pislik…
Abdullah:Evet öldürdüm.Çünkü o kötü biriydi.
Burak:Yalan söylüyorsun!O kötü biri değildi.
Abdullah😛ortakalı soymadan içiden ne çıkacağını bilemezsin…Sen babanı ne kadar iyi tanıyorsun.Yada geçmişi ne kadar iyi biliyorsun…
Burak:Senden nefret ediyorummm(bunu bağırarak söyledim ve gözümden yaş geldi).
Abdullah:Şimdi sıra sende…
Burak
dişlerim dişlerime kenetlenmiş haraketsiz duruyordum)Ne sırası?Abdullah:Ölüm sırası.Gün gelicek herkes ölücek işte o gün bugün;senin için.
Abdullah’ın o sevecen bakışları kaybolmuş intikam dolu gözlerle bana bakıyordu.Korkmaya başlamıştım. Korktuğumu belli etmemek için elimden geleni yapıyordum.Sanki delirmişti…
Aynı zamanda Bu adam benden kalıplıydı.Onla nasıl başa çıkabilirdim.Bacağımda yaralıydı.O anda babamın bana söyledikleri aklıma geldi…
Yıl:1991 18 Haziran Akşamı:
Babamla işten dönmüştük.Daha doğrusu babam bir inşaatta çalışıyordu bende bir köşede tahtadan arabamla oynuyordum.O zamanlar arkadaşlarımın bisikletleri vardı ama benim yoktu.Çok özeniyordum onlara ama durumumuz çok iyi değildi babamıda birde bunun için rahatsız etmek istemiyordum.Babamın işi bittiğinde Rıfat Amcanın dolmuşuyla eve geri gelirdik.Rıfat Amca babamın arkadaşıydı.Severdi babamı.Yol parası almazdı babamdan;babam ne kadar ısrar etsede.Babam eve geldiğinde yorulmuştu.Anneme şöyle seslendi:
Babam:Hanım şu bizim suyu kaynatıver de bir güzel yıkanayım.Bugün çok iş vardı.
Annem
h bey ah çok çalışıyorsunda şu Patron parayı kaç haftadır vermiyor.Ne pişiricem ben bu evde.Taş mı kaytanayım?Babam:Bekle hanım verecekler kimsede parası kalmaz bizim patronun.
Annem:Şu patronu koruduğun kadar kendini hakkınıda korusan ne güzel olucak da…
Babam
amam çok konuştun bu konu burada kapanıcak.Babam sinirlenmişti banyosunu yapıp çıkmıştı.Koltuğa oturmuştu ve beni yanına çağırmıştı.Ve konuşmaya şöyle başladı:
Bak Evlat hayatta bir çok zorluklarla karşılaşacaksın.Aynı benim şimdiki durumum gibi.Bunun için güç gereklidir.Ama yeterli gücün yoksa bu zorlukları aşmak için aklını kullanacaksın.Akıl her şeyin başıdır.Bu sözleri kafanın bir yerine yaz sakın unutma!Gün gelicek lazım olucak.Bu sözleri dinlemiş ve kafamı sallamıştım.
Yıl 2011 12 Temmuz-Abdullah’ın evinde
Burak:Neden beni öldürmek istiyorsun?
Abdullah:Güvercinin boynundaki o kırmızımtırak tüyler vardır ya, bir kere taktı mı güvercin o tasmayı boynuna başka birisini sevemezmiş, ama bazen fazla sevgiden güvercinler birbirlerini de öldürürlermiş, birbirlerinin gırtlağını deşerlermiş fazla sevgiden, o yüzden o kızıl tasmaya da güvercin gerdanlığı derlermiş.Neden anlattım bu hikayeyi biliyormusun.İşte belkide bu yüzden öldürücem seni...
Burak:Öylemi?Tamam öyle olsun bakalım.Sen beni öldür hadi…ne duruyorsun…
Abdullah
amam başlıyalım…(Abdullah bıçağı çıkardı ve bana doğru batırmaya çalıştı.)Ondan önce kenara çekilip hızla yataktan fırladım.Bıçağı dik tutuyordu.Ne olduğunu anlıyamadı.Arkasına geçip diğer ayağımla zorlada olsa sert bir tekme vurdum.Ve sonra Abdullahı ters çevirdiğimde bıçak göğsüne saplanmıştı.
Orda donup kaldım.Ben böyle bir insanmıydım.Şimdiye kadar karıncayı bile incitmeyen ben insan öldürmüştüm.Abdullah’ın üstüne baktım cüzdanından paraları vardı onları alıp evden dışarı çıktım.Bacağım yürüyünce biraz ağrı yapıyordu.Sahil kenarına doğru ilerledim.Bir bank bulup oturdum.
Martıları izliyordum.Martılar ne kadar özgürlerdi.Biz insanlar gibi paraya ihtiyaçları yoktu.Feribotlardan atılan simitlerle karınlarını doyuruyorlardı…Ama insanlar öylemi şimdi bir insan diğerine su bile vermez oldu…Eskiden şiir kitaplarına çok meraklıydım.Ara sıra karıştırırdım kitapları.En beğendiklerimi okuma yazma bilmeyen anneme okurdum.Annem çok severdi şiirleri.Şimdi bir şiir geldi aklıma:
Bedava yaşıyoruz, bedava;
Hava bedava, bulut bedava;
Dere tepe bedava;
Yağmur çamur bedava;
Otomobillerin dışı,
Sinamaların kapısı,
Camekanlar bedava;
Peynir ekmek değil ama
Acı su bedava;
Kelle fiyatına hürriyet,
Esirlik bedava;
Bedava yaşıyoruz, bedava.
Bu aklıma gelince hafif bir tebessümle güneşe doğru baktım.Ah be Orhan Veli Abi artık onlarda bedava değil…
Artık bir şeyi kavramıştım bu şehre ilk geldiğimde düşünüyordum hangi tarafta olucağım diye.Şimdi bulmuştum yolumu.
bu gün bi sahilin tam ortasında durdum..
aşağıda alevler..
arkamda melek…
önümde şeytan
ikiside aynı soruyu sordu..
kimsin sen,kimin tarafındasın..
aşk mı ,intikam mı
makum mu,cellat mı..
hep ikisinden biri seçmen istendi..
ama hep 3.bi şık var..
o da ateşe atlamak.
Artık Ne İyi olup İstanbul'da kaybolacaktım.Nede kötü olup kötü bir insan olmuyacaktım.Ateşe atlıyacaktım.Nasıl mı?
2.BÖLÜM SONU
Son düzenleme:
