Chaplin sinemasının ilk sesli filmi... Hem de böylesine cesur bir film. Vay be... 1940 yılında daha savaşın henüz başında böyle bir film çekmek nasıl bir cesaret, ya da delilik mi diyelim. Ancak bunu Chaplin'in yapmasına şaşırmıyoruz sanki. Çünkü sinema ile ilgili ilk ve yeni yapılan bir şey varsa onu Chaplin'in yapması gayet doğal bir şey. Teknik detayları, veya filmin çekimlerini hiç konuşmaya bile gerek yok çünkü gerçekten çağının ötesinde.
Chaplin komedisini sonuna kadar hissettiren olayların yaşandığı, oldukça güldüren, yeri geldiğinde düşündüren, dramatik anlarda da yine kalitenin ve dramın doruklarına kadar hissedildiği muazzam bir klasik... Chaplin'in Hitler'i böyle resmedişi ve dönemin siyasi atmosferini bu şekilde tiye alması gerçekten inanılmaz. İnsanlığa ve politikaya öyle göndermeler var ki fark ettikçe adama saygı duyuyorsunuz. Gerçekten çığlık ve haykırış gibi bir film. Özellikle öyle bir final sahnesi var ki bittikten sonra ayakta alkışlayacaktım nerdeyse... Filmin gidişatından hiç böyle bir final sahnesi beklemiyordum ve görünce filme olan saygım ayrı bir derecede arttı diyebilirim. Ne sahneydi be...
9.7/10
