Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Yaşlılığın etkilerini gün geçtikçe daha çok hisseden bir adam, bu süreçte yanında olmaya çalışan kızının tüm yardımlarını reddeder.
Hayatındaki değişen koşulları anlamaya çalışan adam bu süreçte sevdiklerinden, kendi zihninden hatta gerçekliğinden şüphe duymaya başlar. (beyazperde)
Filmle ilgili yorumlarınızı bu başlık altından yapabilirsiniz.
Bu yıl en sona bıraktığım filmdi ve beklediğimden çok daha iyi çıkması şahane bir sürpriz oldu. Oscar'a aday filmler arasında net şekilde en çok sevdiğim oldu. Alabildiği kadar Oscar alması en büyük temennim. Yalnız sıfır çekmesi yüksek ihtimal maalesef.
Anthony Hopkins üstat şahane oynamış. Olivia Colman ve Imogen Poots da çok iyiydiler.
Yaşlılıkla ilgili bugüne kadar yapılmış en iyi filmlerden biri kesinlikle hatta belki de en iyisi. Herkese tavsiye ederim.
Sabah bazinga'nın yorumumu görünce heyecanlandım ve filmin süresinin kısa oluluşuda ilgimi çekti ama aradığımı pek bulamadım açıkçası. Nomadland filminden aldığım tadı aldım.
Anthony Hopkins muhteşem oynamış. Onun gözünden izledik olayları ve ilk başta kafam baya karıştı ama sonradan adapte olabildim.
Genel olarak ortalama bir film olmuş ama Oscar'a yakışan bir film. Duygu yoğunlukları güzel yansıtılmış. Anthony Hopkins'in ödül almasını isterim.
Açıkçası eli yüzü düzgün ve kendi çapında güzel bir film olmuş ama @bazinga gibi abartılı övgülerde bulunamayacağım. Filmin tiyatro oyunundan uyarlandığını kısıtlı mekan kullanımı ve kadrosundan anlıyoruz ve bu nedenle tıpkı eve kamera konulmuş da olanları izliyormuşuz gibi fazla iniş çıkış olmadan, normal bir tempoda gidiyor. Ama filmin farkının ortaya çıktığı nokta ise demans hastalığını hasta olanın gözünden izlememiz olmuş. Bir orada bir burada farklı şekillerde sahneler göstererek, olay sırasını kafasına göre değiştirerek Anthony'nin kafasındaki karışıklığı etkileyici şekilde yansıtmışlar. Bu tarz konular daha önce yüz milyon kez işlendi ama etkili bir kurguyla o buhranı biz de hissediyoruz. Aklım olmadan yaşayacağıma ölürüm daha iyi diye düşünmemek de imkansız.
Filmin asıl gücü senaryodan ziyade başrollerden geliyor. Anthony Hopkins zaten kendini çoktan ispat etmiş bir oyuncu ve geçen sene yine Oscar vesilesiyle izlediğim The Two Popes'tan sonra burada da ustalığını kanıtlamış. Özellikle final sahnesindeki performansının kolay unutulması mümkün değil. Karakterin önceki hayatıyla ilgili pek bilgimiz olmasa da zaman geçtikçe iyice çocuk gibi olduğunu, başlarda enerjikken sonlara doğru iyice acizleştiğini görünce insanın yüreği burkuluyor. Olivia Colman ise The Favourite'teki çatlak karakterinin tam tersine bu sefer makul ve sakin bir rolde yine çok iyi iş çıkarmış. Tabii senaryo Father'a yani Anthony'ye odaklandığı için Anne'in hikayesini fazla izleyemiyoruz o yüzden biraz daha detaylandırılmasını (senaryonun eksik kaldığı noktalardan biriydi) isterdim. Sherlock'un abisini görmek de hoş sürpriz oldu.
Sonuç olarak kendi çapında gayet etkileyici bir film ama Oscar'lık bir farkını da göremiyorum. Özellikle geçen seneki Parasite'lı, Jojo Rabbit'li, Joker'li, Marriage Story'li Oscar sezonunu düşünürsek bu sene hala ağır basan bir favoriyle de karşılaşamadım. Yine de güzel oyunculuklarıyla iyi hatırlayacağım bir yapım.
Şükürler olsun beklentilerimizi aşan, gerçekten çok iyi bir 2020 filmi. Kapanışı böyle bir filmle yapmak muhteşem oldu...
Geriye dönüp hastalıkla alakalı çekilmiş olan filmlere şöyle bir baktığımız zaman, The Father'ı bunların bir türevi olarak görebiliriz ancak bu filmi türevlerinden ayıran çok önemli bir husus var. O da film boyunca izlediğimiz hemen hemen her şeyi hasta kişinin gözünden izliyor oluşumuz. Bu hastalık ise demans...
Tabii filmi yalnızca bir adamın demans hastalığına yakalanması ve yaşananlar olarak ele almamak gerekiyor, kabul etmek gerekir ki hemen hepimiz yaşlandığımızı kabullenemeyen bireyleriz... Anthony Hopkins'in canlandırdığı Anthony karakteri, demas hastası olmasının yanı sıra yaşlandığını kabullenemeyen bir karakter ve bu hissiyat o kadar güzel anlatılıyor ki filmde, etkilenmemek elde değil. Başta da dediğim gibi filmde yaşanan her şeyi, tamamen Anthony'nin gözünden izlediğimiz için hem demans hastalığını hem de o yaşlılığı kabullenememe hissini sonuna kadar yaşıyoruz. Bu noktada da kurguya ayrı bir parantez açmak gerekiyor sanırım, filmin kurgusu biraz karışık gelebilir ve filmin başlarında izleyiciyi şaşırtabilir ancak bu şekilde bir kurgu tercih edilmesi, filmi türevlerinden ayırıyor...
Anthony Hopkins inanılmaz oynamış, bu yaşında böyle bir performans ortaya koyması gerçekten takdir ve teşekkür edilmesi gereken bir durum. Karakterinin bütün duygularını, yakalanmış olduğu hastalığın bütün belirtilerini izleyiciye aktarmayı başarıyor. Her şeyiyle kusursuz bir performans, umarım kendisini daha uzun yıllar boyunca izlemeye devam edebiliriz. Bu sene bir Oscar daha alsa kimse itiraz etmez bu performansından sonra sanırım. Onun dışındaki bütün oyuncuların rolleri çok çok az ama çok sevgili Olivia Colman'a da değinmeden geçmemek lazım. Demans hastası, yaşlandığını kabul etmeyen bir babanın iki arada bir derede kalmış kızını şahane oynamış. Karakteri Anne'in yaşadığı tüm zorlukları hissettirmeyi başarıyor.
Bardağın kırıldığı, ne yaparsa yapsın o kırılan bardağı toparlayamadığı ve hemen ardından ağlamaya başladığı sahnede benim de içimden bir şeyler koptu. Tabii aynı zamanda filmin, filmde yaşananların da özeti gibiydi o sahne...
Yönetmenlik oldukça başarılı. Zaten The Father, Florian Zeller'ın kendi tiyatro oyunundan sinema perdesine uyarlanan bir film. Fakat bu tarz uyarlamalar kabul etmek gerekir ki her zaman başarılı sonuçlar vermiyor, bu yüzden yönetmenlik ve senaryonun başarısı yadsınamaz. Yönetmenin yapmış olduğu hemen hemen her tercih başarılı sonuçlar vermiş, bundan sonra kendisinin filmlerini takipteyiz. Zaten bildiğim kadarıyla bu tiyatro oyununun iki halkası daha var ve onları da sinemaya uyarlamak istiyormuş. Umarım uyarlama ve yönetmenlik konusunda buradaki başarısını sürdürür.
Son olarak müzikler ve müzik kullanımı çok başarılı. Nomadland'i yorumlarken de müziklerini ve müzik kullanımını övmüştüm. Hoş bir tesadüftür ki hem oradaki hem de buradaki müziklerin altında Ludovico Einaudi imzası var, Nomadland yorumumda kendisini yeterince övmüştüm sanırım. Şimdi tekrara girmeye gerek yok...
Uzun zamandır izlediğim en iyi oyunculuk performansını Anthony Hopkins'ten izledim bu filmde. Bambaşka bir kurgu tercihi ve yönetmenlikle saf ajitasyon üzerinden duygu sömürüsü yapma potansiyelini kullanmak yerine hiç akla gelmeyecek bir şekilde bir alzheimer hastasının deneyimine ortak etmeyi seçiyor bizi. Yılın en iyi filmlerinden biri. Umarım Hopkins'e Oscar kazandırır. 8/10
Film beni çok etkiledi. Bittiği anda kendimi düşünürken buldum. Acaba yaşlanınca bende böyle mi olacağım diye düşünmeden edemedim. Anthony Hopkins usta öyle güzel oynamış ki film beni kendine feci derecede çekti. Saygılar usta.
Oyunculuklar, senaryo, çekimler, mekanlar, kurgu her şey harikaydı. Kusursuza yakın bir iş olmuş. Diyaloglar akıcı ve sade. İzleyen direkt olayı anlayabiliyor. Yaşlılık ve demans konusu sinema diliyle ancak bu kadar iyi anlatılabilirdi.
Biraz yanlış bir zamanda izlediğimi düşündüğüm için iki kez izledim filmi. İyi ki de izlemişim. İlk izlediğimde sevsem de aşırı övgülerden dolayı biraz abartıldığını düşünmüştüm ama ikinci izleyişimde fikrim değişti ve çok beğendim filmi.
Film tiyatro oyunundan uyarlanmış, izlerken de bu tiyatro havası oldukça hissediliyor zaten. Filmi bu kadar güzel yapan ve türevlerinden ayıran en önemliği özelliği, filmi bize direkt olarak hasta adamın gözünden izletecek şekilde kurgulamaları. İzlerken bir nevi onun hissettiklerini hissediyoruz, onunla beraber kafamız karışıyor. Bu da filmin etkileyiciliğini oldukça arttırıyor. Bu bakımdan bana Memento'yu anımsattı film.
Anthony Hopkins yeterince övülmüş zaten, harika bir performans çıkarmış cidden. Olivia Colman da ona çok iyi bir şekilde eşlik etmiş. Genel olarak çok kaliteli ve iyi bir filmdi. Umarım Oscar'dan eli boş dönmez.
Bir psikolojik gerilim tadında oldukça özgün bir şekilde çekilmiş büyük bir film... Hastalık hakkında daha önce pek bilgim yoktu ama film bilgisi olmayan beni bile bilgisizliğimde boğulmak yerine hastalığı hissetmemi sağladı.... Öyle müthiş bir kurgu var ki hastalığı hasta ile birlikte yaşıyorsunuz resmen... Hastanın yaşadıklarını onun gözünden görmek, gerçekliğin şaşması gibi adeta... Biz de şaşırıyoruz olayların neden ve ne şekilde öyle yaşandığını gördükçe ama sonradan oturuyor tabi mevzu. Çok sinir bozucu ve çaresiz bırakan bir durum hem hasta açısından hem çevresindekiler açısından... The Father tüm bu durumu muazzam bir şekilde seyirciye aktarıyor Hopkins'in ve Colman'ın mükemmel performanslarıyla...
Hopkins dedem bu yaşta böyle bir performans çıkarmanın nasıl açıklanacağını ve nasıl idrak edilebileceğini bize anlatmalı... Çünkü geerçekten acayip bir şey diyebilirim. Çok zor bir karakter. Çok sinir bozucu bir durum ve o kabullenemeyişi, o saçma gelen şeyleri idrak edip onlara verdiği tepkileri o kadar iyi yaşamış ki tam manasıyla kusursuz... Oscarı sonuna kadar hak eden müthiş bir performans. Colman da kızı rolünde o can alıcı sahnelerde müthiş iş çıkarmış. Fazlasıyla etkileyici dramatik sahnelerde ikisi de karşılıklı şov yapmış diyebilirim...
Yılın en iyi filmi benim açımdan ve bunu sonuna kadar hak eden bir yapım... İlk yönetmenlik deneyiminde böylesi bir iş yazıp yönetmek Floran Zelller için büyük bir artı ve şaşırtıcı bir şey diyebilirim. Sen hep böyle çılgın filmler yap dostum yeter ki iyi bir film yapıp sonradan kaybolanlar arasına girme... 2020'nin incisi...
En korktuğum şeylerden biri gelecekte demans hastası olmak. Her şeyi unutmak, kendini bile bilmeyecek duruma gelmek tüyler ürpertici. Hal böyleyken filmden çok etkileneceğimi tahmin etmiştim, fakat bu kadarını beklememiştim. Bundaki en büyük pay sahipleri de Antony Hopkins’in olağanüstü oyunculuğu ve tercih edilen anlatım tekniği şüphesiz. Olayları Antony gözünden izliyor oluşumuz oldukça yaratıcıydı. Onun kafa karışıklığını bire bir yaşamamız...
Son kısımda belli sahnelerde kızının ve onun kocasının yerlerini alan kişilerin, hastanedeki çalışanlar olması da iyi düşünülen detaylardan biriydi.
Etkinlikte izlediğim en güzel film oldu benim için. Düşündüren, kafa karıştıran (hangi olay gerçek, hangisi değil), sorgulatan bir filmdi gerçekten. Yaşlılık, beraberinde getirdiği hastalıklar... Beni hep etkilemiştir bu konuları anlatan işleri izlemek.
Olayları Anthony'nin gözünden izlememiz, filmi de Anthony'i de anlamamız için ve hikayeye ortak olmamız açısından iyi bir tercih olmuş. Anthony'nin sürekli inat ve inkar etmesi, o kabullenemeyiş ama en sonunda teslim oluş... Hayatının bir yerinde yaşlı bir aile ferdiyle yaşayan herkesin belki de endişelendiği bir durum. Ben anneannemi düşündüm mesela filmi izlerken. Başına gelmedi ama gelirse ne yaparız diye... Bu açıdan filmi Anthony'nin gözünden izlemek benim için daha da önemli oldu.
Anthony Hopkins muhteşem bir performans sergilemiş. Karakterin gerektirdiği tüm tepkileri en üst düzeyde o kadar iyi yansıtmış ki. Bir kez daha hayran kaldım. Çok da güzel övülmüş tüm yorumlarda üstüne diyecek bir şey bulamıyorum ama gerçekten hayran kaldım. Aynı şekilde Olivia Colman'ın performansını da çok beğendim. Bu tarz zorlu filmlerde oyuncuların paslaşması çok önemlidir. Görevini çok da güzel yerine getirmiş.
Bu site, içeriği kişiselleştirmek, deneyiminize uyarlamak ve kayıt olmanız durumunda giriş yapmanızı sağlamak için yasal düzenlemelere uygun çerezler (cookies) kullanır.
Bu siteyi kullanmaya devam ederek, çerez kullanımına izin veriyorsunuz.
