Bu senenin tartışmasız sürpriz işi Güneşi Beklerken. Yazın başladığında hiç kimse bu kadar sevileceğini ve sezonun iddialı projelerinden bile daha fazla reyting alacağını tahmin edemezdi. Zeynep’le Kerem’in düşmanlığı, Barış’ın naifliği, Kerem’in düşmanlıktan aşka dönüşen duygusunu izlemek şimdiye kadar keyifliydi. Yine altını çizerek söylüyorum, yönetmeni Altan Dönmez bu dizide harikalar yaratıyor. Kerem Bürsin, Ege Şaşmaz, Hande Doğandemir genç oyuncular olmasına rağmen ciddi anlamda projeyi sırtlıyorlar. Emre Kınay’a kocaman tebrikler. Ama işte kocaman bir AMA diyeceğim, zaten dizinin klişe bir hikâyesi vardı. 16 bölüm biz bu hikâyeye inandık. Şimdi tekrar filmi başa sarmak olmadı. Zeynep’in aşkından kaçan Kerem’in, tam da bizi iyi bir adam olduğuna inandırmışken yeniden kötüleşmesi olmadı. Çünkü aşk insanı iyileştirir, aşığın dünyanın bütün iyiliklerini yapmak istemesini sağlar. Kerem’in Zeynep’e duyduğu aşk bize bunu hissettirmişti. O hırçın çocuğun içinden nasıl bir iyi insan çıktığını gördük. Ve unutmayın, biz bu hikâyeyi 16 bölüm izledik. 17’inci bölümde yeniden birinci bölümü izliyormuş gibi hissettim. O nedenle, artık Zeynep’in baba krizi, Kerem ve Zeynep’in de aşkı başka bir çatışmaya bağlanmalı. Yoksa başarının zor bulunduğu bir dönemde Güneşi Beklerken’e yazık olacak.