Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Oscarlı yönetmen Asghar Farhadi, Fransa’da çektiği Geçmiş’in ardından sarsıcı bir dramla yeniden ülkesine dönüyor. Günümüz İran’ın da geçen The Salesman başlarına gelen korkunç bir olayla başa çıkmaya çalışan genç tiyatrocu çift Rana ve Emad’ı konu alıyor. İran sinemasının güçlü soluğu Ashgar Farhadi’nin izleyiciyi girdap gibi içine çeken senaryo dinamikleriyle ve oyuncu kadrosunun kusursuz performansları, filme Cannes’da hem En İyi Senaryo hem de En İyi Erkek Oyuncu ödüllerini ve bol övgü kazandırdı. The Salesman ahlaki açılımları ve İran toplumuna getirdiği derin çözümlemelerle insan davranışlarının dehlizlerine iniyor.
Öncelikle böyle harika filmleri Türkiye'de sadece 3-5 sinemaya, onlara da 2 seansa koyan dağıtımcıları ve özellikle de sinema zinciri sahiplerini kınıyorum. Filmi izlemek için neredeyse dünya turuna çıktım ama neyse ki değdi.
Farhadi yine bildiğimiz gibi, adam efsane. Gizem oluşturma konusunda ve insanı değerler üzerine düşündürme konusunda ondan iyisi yok şu an. Özellikle son kısımlarda koltuğa çiviledi resmen.
Farhadi hep yazsın, yönetsin. Tanıdığım ve neredeyse aynı değerlerle yaşadığım için mutlu olduğum birisi.
Adamın dünyasında siyah ve beyaz yok. Ve bu benim görmekten en keyif aldığım şey. Tipler değil karakterler var. Ben ne yapardım diyorsun ve kesin bir sonuç alamıyorsun. Bunu yaratmak gerçekten zordur diye tahmin ediyorum.
Oyunculuklar çok iyiydi özellikle Emad ve yaşlı adam rolündekiler.
Ölüm sahnesi çok etkileyiciydi. Ailenin tutumu, bizim o andaki hislerimizin kararsızlığı... Bana soracak olursanız ben o sahnede adama üzüldüm. Ama yaptığı şey de kötü bir şey. En azından ailesi bilmeyecek. Bilmiyorum ya bir şeyi kötü yapan kötü bir insan mıdır? Kaç şey yaparsak kötü oluruz? Kim belirliyor bu sınırları? Ya da zaman geçtikçe kötülük sınırı yükseliyor mu? Ayrıca yazmadan edemeyeceğim, o tokadı ben hissettim, nasıl bir gerçeklikti o?
Umarım Oscar'dan eli boş dönmez.
Farhadi'nin dört filmini izlemişim, ben de sıralayacak olursam: The Past = About Elly > The Salesman > A Separation ('nın sonda olma sebebi, ilk izlediğim film olmasından kaynaklanıyor olabilir ve küçüktüm yani beş yıl mı olacak? Oha. Bir daha izlemem gerek o yüzden.
8/10 kararsız kaldım puanda yarım puan daha yükseltebilirim. Ama yükseltmeme sebebim filmin ilk yarısı durgundu ve bağlanmamı zorlaştırdı.
Farhadi hep yazsın, yönetsin. Tanıdığım ve neredeyse aynı değerlerle yaşadığım için mutlu olduğum birisi.
Adamın dünyasında siyah ve beyaz yok. Ve bu benim görmekten en keyif aldığım şey. Tipler değil karakterler var. Ben ne yapardım diyorsun ve kesin bir sonuç alamıyorsun. Bunu yaratmak gerçekten zordur diye tahmin ediyorum.
Oyunculuklar çok iyiydi özellikle Emad ve yaşlı adam rolündekiler.
Ölüm sahnesi çok etkileyiciydi. Ailenin tutumu, bizim o andaki hislerimizin kararsızlığı... Bana soracak olursanız ben o sahnede adama üzüldüm. Ama yaptığı şey de kötü bir şey. En azından ailesi bilmeyecek. Bilmiyorum ya bir şeyi kötü yapan kötü bir insan mıdır? Kaç şey yaparsak kötü oluruz? Kim belirliyor bu sınırları? Ya da zaman geçtikçe kötülük sınırı yükseliyor mu? Ayrıca yazmadan edemeyeceğim, o tokadı ben hissettim, nasıl bir gerçeklikti o?
Umarım Oscar'dan eli boş dönmez.
Farhadi'nin dört filmini izlemişim, ben de sıralayacak olursam: The Past = About Elly > The Salesman > A Separation ('nın sonda olma sebebi, ilk izlediğim film olmasından kaynaklanıyor olabilir ve küçüktüm yani beş yıl mı olacak? Oha. Bir daha izlemem gerek o yüzden.
8/10 kararsız kaldım puanda yarım puan daha yükseltebilirim. Ama yükseltmeme sebebim filmin ilk yarısı durgundu ve bağlanmamı zorlaştırdı.
Öte tarafta yazmıştım, konusunu da okumadan filme dalış yaptığım için ilk yarım saat çok sıkıcı geçti. Fakat daha sonra bir girdapın içine düşmüşcesine, arada kaldım ve kime kızacağımı bilemeneden filmi tamamladım.
Shahab Hosseini ve Taraneh Alidoosti müthiş oynamışlar, Asghar Ferhadi'ye diyecek söz yok. Saygı duyulası bir insan. Daha önce izlemiş olduğum About Elly, A Separation ve Le Passe filmlerinde olduğu gibi dramı muhteşem yansıtıyor. Aile işlerini biliyor. Filmleri gerçekten izlemeye değer.
Banyoya giren kişinin Majid değil de, yaşlı amca olduğunu öğrenince şok yaşadım resmen. (Hiç kondurmayacığım tipte bir oyuncudan beklemiyor olsam gerek.) Rana'nın yaşadıklarına rağmen ihtiyara yardımcı olmaya çalışması, amcanın şeytana uydum deyip ağlaması ve yalvarması... acımak, affetmek, öfkelenmek filmde ne ararsan var.
En sondaki müzik, renkler, tiyatro sahneleri, ışığı kullanımları da ayrıca çok güzeldi.
Bir Farhadi klasiği daha. Kendisi için günümüzün en iyi hikaye anlatıcılarından biri diyebiliriz çok rahatlıkla. O kadar doğal ve akıcı gibi hiçbir şey sakil durmuyor.
Karakterlerin yaşadığı iç çatışmalar izleyeni sarıp sarmalıyor ve bazı yerlerde insanı düğüm düğüm ediyor. Farhadi'nin bir diğer başarısı da filmlerinde merak unsuru olması ve izleyeni bu şekilde de filme bağlayabilmesi.
Filmdeki karakterlerin aynı zamanda tiyatrodaki karakterlerle uyumu ve aslında oyunun filmi sembolize etmesi çok hoştu.
Oyunculuklar mükemmeldi. Shabab Hosseini de mükemmeldi ama Taraneh Alidoosti kusursuz bir oyunculuk çıkarmış.
Yemek yedikleri sahnede Emad'ın tacizcinin bıraktığı para ile malzemelerin alındığını anladığı sahne gerçekten iç burkuyor.
Onun dışında son 20-25 dakikası da mükemmeldi. Ama ben Rana'nın neden düşmanca bir tavır sergilemediğini anlamadım. Adama acıdı mı?
Eksi olarak da girişin biraz uzatılmasını söyleyebilirim. Kesinlikle 2016'nın en iyi filmlerinden biriymiş.
Bu site, içeriği kişiselleştirmek, deneyiminize uyarlamak ve kayıt olmanız durumunda giriş yapmanızı sağlamak için yasal düzenlemelere uygun çerezler (cookies) kullanır.
Bu siteyi kullanmaya devam ederek, çerez kullanımına izin veriyorsunuz.
