Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Beklediğimin çok üstündeki çok iyi bir filmdi. Bu kadar etkin ses kullanımına sahip çok az film vardır. Bir duyu kaybına yönelik izlediğim en iyi filmlerden biri kesinlikle. Ajitasyon yapmadan nasıl dram çekilirin örneklerinden. Yılın şu ana kadarki en iyilerinden...
Beklentilerimizin üzerine çıkan filmler iyi ki varlar...
Cidden çok başarılı, çok iyi bir film. Filmin afişine bakıldığı zaman Whiplash gibi, tamamen müziğe ve bir bateristin kariyerinin gelişimine odaklanacağımız bir film izleyecekmişiz gibi geliyor ancak alakası yok. Filmin konusu ve işlenişi oldukça özgün aslında...
Tabii filmin konusu ve işlenişi aşırı derecede ajitasyon yapılmaya müsait bir konu, yani film kolaya kaçıp rahatlıkla izleyiciyi ağlatma yoluna gidebilirdi ancak bunu tercih etmiyor. Konusunu oldukça sade, abartıdan uzak ama bir o kadar da etkileyici bir şekilde aktarmayı başarıyor.
Görmek, işitmek gibi duyulara sahip olduğumuz için ne kadar şanslı olduğumuzun kabul edelim ki birçoğumuz farkında değiliz. İşitme duyumuzu bir anda kaybetsek, acaba hayatımız nasıl değişirdi? Film bir yandan bu gerçeği dile getirip, bu soruya yanıt verirken, bir yandan da yeni hayatına adapte olmaya çalışan ama bu adaptasyona direnen bir adamın hikayesini izlettiriyor bizlere. Bunu da ses ve işitme duyusu üzerinden anlatıyor.
Riz Ahmet'in canlandırdığı Ruben karakteri baterist ve sürekli gürültü merkezli bir hayat yaşıyor, ayrıca eski bir bağımlı. Ruben bir anda işitme duyusunu kaybediyor ve duymamaya başlıyor. Bu noktadan sonra kendisinin en büyük destekçisi Olivia Cooke'un canlandırdığı sevgilisi Lou oluyor...
Ruben'ın ilk planı ameliyat olup, yeniden duymak ama bu ameliyat için önemli bir miktarda para gerekli. Filmin başında Ruben bu paraya sahip olmadığı için sevgilisi Lou'nun bulduğu bir rehabilitasyon merkezine gidiyor. Bu noktadan sonra filmden kopmak bence imkansız bir hale geliyor. Rehabilitasyon merkezinde Ruben'ın aldığı eğitimleri, karakterinin gelişimini, sessiz bir yaşama adapte olmayı başarmasını izlemek Riz Ahmed'in abartıdan uzak oyunculuğunun da etkisi ile çok etkileyiciydi.
Bir süre sonra Ruben, sevgilisi Lou'yu merak ediyor ve ondan gelen mesajla birlikte adapte olduğu hayattan vazgeçiyor, neyi var neyi yoksa satıp ameliyat oluyor ve Lou'nun yanına gidiyor. Ameliyat olduktan sonra yeniden duymaya başlaması ama bunu bir cihaz aracılığı ile yapıyor olduğu için çok çok sinir bozucu, alıştığından uzak bir sesle karşılaşması çok etkileyiciydi. Filmdeki muazzam ses kullanımının etkisiyle bizde bu sinir bozucu sese Ruben'la birlikte tanıklık ediyoruz...
Son kısımda ise Lou da tıpkı Ruben gibi, yeni hayatına adapte olmuş bu süreçte. Yani işler pek Ruben'ın istediği gibi gitmiyor. Son sahne ise çok etkileyiciydi, yeni hayatına adapte olmaya direnip, sürekli kaçan Ruben duymasına olanak tanıyan cihazı söküyor ve nihai sessizliğe teslim oluyor. Bu sessizliği de sonuna kadar hissediyoruz tabii, film bitmiş olmasına rağmen bir süre ses veya müzik duymuyoruz...
Riz Ahmed'in performansı çok başarılıydı. Hem bu kadar abartıdan uzak bir oyunculuk sergileyip, hem de aynı zamanda karakterin bütün duygularını izleyiciye geçirebilmesi takdire şayan.
Tabii filmin en büyük olayı müthiş bir ses kullanımına, ses miksajına sahip olması. Filmin dünyasındaki sesleri sürekli Ruben'ın duyduğu gibi duymamız, filmin etkileyiciliğini arttırıyor. Bu alanda Oscar adaylığı alacağı da kesin gibi bence filmin, kazanıp kazanmayacağını söylemek için ise şimdilik erken tabii...
Son olarak mutlaka kulaklıkla birlikte izlenmesi gereken bir film bence...
Başarılı bulduğum filmlerden biriydi. Oldukça dramatik bir olayı abartmadan, son derece gerçek bir dille aktarmış. Ses kullanımı harika. Riz Ahmed müthiş. Oscar adaylığı şimdiden hayırlı olsun. Çok söz edilmese de Olivia Cooke'nin de performansı oldukça başarılıydı.
Başarılı bulduğum filmlerden biriydi. Oldukça dramatik bir olayı abartmadan, son derece gerçek bir dille aktarmış. Ses kullanımı harika. Riz Ahmed müthiş. Oscar adaylığı şimdiden hayırlı olsun. Çok söz edilmese de Olivia Cooke'nin de performansı oldukça başarılıydı.
Etkinliğe katılmak isteyip, yorum yapacağını söylediğin zaman bu kadar hızlı bir yorumlama ve puanlama işlemi beklemiyordum. Bu hızla devam edersen @bazinga'yı yakalayacaksın şimdiden. Hem helal olsun, hem de teşekkürler.
Etkinliğe katılmak isteyip, yorum yapacağını söylediğin zaman bu kadar hızlı bir yorumlama ve puanlama işlemi beklemiyordum. Bu hızla devam edersen @bazinga'yı yakalayacaksın şimdiden. Hem helal olsun, hem de teşekkürler.
Uuzn zaman önce başlamıştım zaten izlemeye filmleri. Etkinliği görünce atladım hemen 😄 Bugün de boşken ufak ufak yorumlarımı yapayım dedim. Ben teşekkür ederim.
Ses tasarımı müthişti gerçekten. Riz Ahmed ve Olivia Cooke da çok başarılılardı, umarım daha fazla iyi filmde görürüz bu oyuncuları. Sevdim ben, sadece ooo metal diyerek atladığım için beklemediğim bir şeyle karşılaşmış bulundum, ha itirazım var mı? Yoo.
Temposu yüksek olmasa da ele aldığı konuyu incelikli şekilde işlemesi sayesinde kendini sıkılmadan izlettiren bir filmdi. Ruben duyma yeteneğini yavaş yavaş kaybederken biz izleyiciler de sadece izleyici olmaktan çıkıp bu deneyime ortak olmaya başlıyoruz. Her sesin çok etkili şekilde (sinemadaki bangır bangır hoparlörleriyle izlemek bu açıdan daha güzel olabilirdi) kullanılması ve böyle bıçak sırtı bir konuyu abartmadan işlemesi sayesinde empati kurmada hiç sıkıntı çekmiyoruz. Sadece sonlara doğru biraz etkisini kaybettiğini düşünüyorum ama hikaye anlamlı bir yere bağlandığı için o da pek sorun olmuyor. Sanırım ben de o cızırtılı sese dayanamazdım zira birkaç dakika duymak bile yeterince sinir bozucuydu.
Riz Ahmed'in performansı gerçekten çok etkileyiciydi. Daha önce engelli performanslarını çok gördük ama engelli olma sürecindeki karakterleri pek izlememiştik o yüzden böyle zor bir karakterin altından başarıyla kalkmış. Bu arada bazı yerlerde kendisini İlker Kaleli'ye (yüz benzerliği olarak) benzettim bilmiyorum neden. Olivia Cooke ve rehabilitasyon merkezindeki işitme engelli (sanırım gerçekten de öyleymiş) amcamız da ondan eksik kalmamışlar diyebilirim. İdeal bir dünyada üçüne de Oscar adaylığı gelmeliydi ama sanırım erkek oyuncu adaylığıyla yetinecek.
Sonuç olarak kendisi küçük ama etkisi büyük bir iş olmuş beklediğimden de iyiydi desem yalan olmaz hatta. Kolayca sevilebilecek bir iş olduğu için Oscar Takımı'nda iyi bir ortalama tutturursa şaşırmam darısı asıl Oscar'a.
Ses kalitesi bakımından benzersiz bir iş yapılmış. Yönetmen ve ses ekibi muazzam bir olaya imza atmışlar. Ses kurgusu o kadar iyi yapılmış ki izleyici o işitme kaybını hissedebiliyor. Aslında konu güzel ve değişik ama yer yer sıkılıyorsunuz. Yine de sonda çok güzel ve çok net bir şekilde mesajını veriyor.
Riz Ahmed, Ruben'in hastalığı reddediş, kabullenme ve iyileşme evrelerini çok güzel yansıtmış. Oscar'ı almasını çok isterim. Zaten Chadwick Boseman hariç herkese kabulüm.
"Sound of Metal"ın aslında kilise çanı olması gerçekten çok ironikti.
Beni derinden etkileyen ve sorgulatan bir filmdi. Filmi izlemeden önce konusunu okuduktan sonra filmin odağında metal müzik olur diye düşünmüştüm, pek öyle olmadı ama bu durumun olumsuz bir etkisi yok filmin üzerinde. Konusu itibariyle basit olsa da izleyiciyi forumda da söylendiği gibi ajitasyona sevk etmeden çok iyi bir şekilde etkilemeyi başarıyor. Ses ile ilgili ödüllerde Oscar alması kaçınılmaz duruyor. Riz Ahmed gerçekten çok başarılıydı.
Sound of Metal aslında sadece kilise çanıyla alakalı değil, Ruben haylaz çocukla parka gittiğinde kaydırağın ucunda oturuyor ve kaydırağın tepesindeki çocuğun metal kaydırağa vurarak çıkardığı titreşimler Ruben'in çok hoşuna gidiyor ve belki de ilk kez durumunu kabulleniyor.
Riz Ahmed, karakterin hastalığını öğrendiğindeki depresif ve bir o kadar da relax halleri çok iyi yansıtmış ve film boyunca da çok başarılı bir performans sergilemiş.
Filmin diğer başarısı da ses kurgusu olmuş. Adamın sesleri duymadığı anlarda bizim de sesleri duymamız falan epey yaratıcıydı. Metal müzikle alakalı bir film olacağını düşünüp pek izlemek istemesem de iyi ki ön yargımı kırıp filmi izlemişim.
Etkinlik için izlediğim filmler arasında en beğendiklerim arasında rahatlıkla girdi. Özgün ve duygu sömürüsüne kaçmadan anlatılan sade bir hikaye, harika bir oyunculuk ve muhteşem bir ses tasarımına sahip bir film olmuş...
Her film seyircide sorgulama hissini vermez ama ben bu filmi izlerken sürekli sorguladım. Kendimi Ruben'in yerine koymadan duramadım. Bir anda duyamasam ne yapardım, bu hayata nasıl adapte olurdum diye çok düşündüm.
Filmde belki de en çok etkilendiğim anlardan biri, Joe'nun önerisiyle bir odada yalnız oturup içinden geçenleri olduğu gibi yazmasını söyledikten sonra Ruben'in, odaya girdiğinde çöreği önce parçalaması sonra da eski haline getirmeye çalışmasıydı. Bir yandan yeni hayatına adapte olmaya çalışıp bir yandan da eskisi gibi olması için çabalıyor...
Riz Ahmed'in performasına ise diyecek bir lafım yok. Gerçekten harikaydı. Film boyunca tüm süreci yaşattı bana. Çok etkileyici bir performanstı.
Oldukça etkileyici bir drama. Hatta etkileyiciliği bir yana sinir bozucu da bir drama diyebiliriz. Bazı şeylerin önemi kaybedilmeden anlaşılmıyor. Eğer bu sağlıksa bu bambaşka psikolojik eşiklere ve noktalara ulaşıyor. Film bunu ses üzerinden mükemmel bir başarıyla bize aktarıyor... Yıllar boyu sesin içindee yer almış ve bu sesi yaşamış eski bağımlı ve bir miktar karanlık bir insan o ses olmadan kendini nasıl bir dünyada bulur... Bu fikir çıkış noktası ve bu fikir üzerinden anlatılan hikaye gerçekten etkileyici...
Filmin inanılmaz ses kurgusu ve miksajı bir yana durması gereken bir şey. Çünkü bu filmi özel kılan bu teknik kalite. Oyuncunun yaşadıklarını bize tam anlamıyla aktaran çok garip bir iş. Sinir bozucu sesler ve sinir bozucu bir rahatsızlık... Oscarda sonuna kadar hak edilmiş muazzam bir ses kullanımı.
Karakterler arasındaki derin sevgi filmin başında bize çok sade ve yalın şekilde veriliyor. Riz Ahmed ve Olivia Cooke veda sahnesinde gerçekten bu sevgiyi hissettirdi diyebilirim... Riz Ahmed sonrasında yalnız kalıyor ve bu yalnız kalmışlığı ve sonrasında devam eden süreçteki kabullenişi muazzam yaşıyor... Hopkins gibi bir performans olmasaydı bence Oscar'ı hak ediyordu diyebilirim...
Hikayenin son kısmı ve bağlandığı yer güzel bir yere çıkıyor. Rehabilitasyon merkezindeki öncelikle Paul Raci'nin ve sonra oradaki diğer karakterlerin de etkisiyle oluşan güzel ve keyifli maceradan sonra Ruben'in yolculuğu ameliyat sonrasında başka bir noktaya taşınıyor... Lou ile olan derin ilişkisi artık eskisi gibi olmayacak hissi o sinir bozucu seslerin de etkisiyle çok başarılı aktarılıyor ve finalinde de kabulleniş ve sessizlik... Daha iyi bir noktada bitemezdi diyebiliriz...
İsminden ve kapağından dolayı müzikal bir yapım sanarak izledim ben ama beklediğimden çok farklı bir filmle karşılaştım. İşitme duyusunu kaybedip sağır olan bir müzisyenin yaşadıklarını yalın ve sahici bir dille anlatan başarılı bir film olmuş.
Filmi izlememin üzerinden biraz zaman geçti ama beni en çok etkileyen ve aklımda kalan sahne adamın ameliyat olup işitme cihazı taktırdıktan sonra karşısındakini oldukça parazitli ve cızırtılı bir sesle işitmesiydi. Çok empati yaptım bu sahnede ve karakterle birlikte ben de büyük bir hayal kırıklığı yaşadım. Üstelik bu parazitli sesleri duymak için sahip olduğu tek şey olan karavanı satıp üstüne sevgilisinin babasından para istemek zorunda kalmıştı. Bu kabullenme ve karakterin bununla bir şekilde hayatına devam etmek zorunda olması süreci başarılı bir şekilde ekrana yansıtılmış.
Yorumlarda yeterince bahsedilmiş zaten. Senaryo, ses kurgusu, oyunculuklar vs birçok bakımdan başarılı bir film olmuş. Harika değil ama gayet iyi. 7.5-8 arasında gidip gelsem de:
Bu site, içeriği kişiselleştirmek, deneyiminize uyarlamak ve kayıt olmanız durumunda giriş yapmanızı sağlamak için yasal düzenlemelere uygun çerezler (cookies) kullanır.
Bu siteyi kullanmaya devam ederek, çerez kullanımına izin veriyorsunuz.
Bu hızla devam edersen @bazinga'yı yakalayacaksın şimdiden. 
