PROFESÖR
---- 7.BÖLÜM ----
"İYİ Kİ..."
Yerde kanlar içinde yatanın 20'li yaşlarda üst komşumun kızı Güler olduğunu görünce şok oldum.Nasıl olurdu bu kim yapmıştı.Nasıl hanımefendi , nasıl güzel temiz bır kızdı..Hemen yanına oturdum nabzına baktım, ölmüştü..Çok üzülmüştüm..Etraftakiler ağzımdan çıkacak lafı bekliyorlardı.Çok kötü olmuştum..Belki önünde geçireceği ne güzel günleri olacaktı.Doktor olmasına da iki yılı kalmıştı..Biraz kendimi toparlayıp merdivendeki kalabalıkta annesi ve babasının olduğunu fark ettim.Onlara yöneldim.---- 7.BÖLÜM ----
"İYİ Kİ..."
Sebahattin : Malesef ....Ölmüş...
İkiside ambulansın gelip kurtaracağını hayal ederken benim ölmüş olduğunu söylemem onları çok yıktı..Annesi ağıtlar yakmaya başladı.Ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.Kadının haline çok acıdım..Sonra kalabalığa bunun kimin yaptığını sorduğumda bana "erkek arkadaşıyla tartısmışlar ve bıçaklamış" dediler.O an içim yandı.Bu anne babalar kızlarını bir serseri tarafından öldürülsün diye büyütmüyorlar.Geldiğimiz duruma baksana koskoca dünyada "Kendi türünün dişisini öldüren tek varlık insan" bir de hayvanları küçümsüyoruz. Aslında o küçümsediğimiz hayvanlar bile çoğu insan gibi görünen yaratıktan daha insan...İçimde bu tür cinayetlere karşı bir yangın vardı.Nereye kadar bu devam edecekti.Her gün haber programlarının yarısını zaten kadın cinayetleri dolduruyor..Bir de canlı görmek daha acı...Umarım bir gün buna bir "DUR" deriz.
Ambulans geldi.Hemen Güler'e ilk yardım yapmak istediler fakat öldüğünü fark edince sedyeye kaldırıp götürdüler. Maalesef hayat ona ismi gibi Gülmemişti...Yere attığım poşetleri bile alacak bile halim yokmuş gibi hissediyordum. Yavaş adımlarla eve çıktım..Nur hala odasındaydı. Demek aşağıdaki bağrışmamalı duymamıştı.Hemen üstümdeki montu vestiyere bıraktım ve odama geçtim. O sırada alışverişten çıktıktan sonra beni arayıp Kızımın yaşadığını söyleyen kadın aklıma geldi.Telefonumdan son aramalara girip beni arayan numarayı aradım..Bir iki çaldıktan sonra açtı.
Sebahattin : Bugün beni aradınız .Siz kimsiniz.Benim kızımın yaşadığını nerden biliyorsunuz.
Feride : Merhaba Sebahattin.Ben Feride ..
Sebahattin : Feride ... Sen benim telefonumu nerden aldın..
Feride benim eski eşim Sultan'ın kardeşiydi.Acaba Sultanın başına bir şey mi gelmişti.
Feride : Geçen hafta ablam öldü..Bunu söylemek bana kaldı.
Sebahattin : Allah rahmet eylesin.Neyi söylemek sana kaldı.
Feride : Sebahattin Suna yaşıyor..Ablam seni başka bir adamla aldattı.O kız senin kızın değildi.Gerçek babası onu kaçırmış.Sonra ablam onun yanında olduğunu öğrenince senden boşandı ve onunla evlendi.
Sebahattin : Nee.. Sen ne dediğini duyuyormusun..E tamam o zaman neden şimdi aradın.Onca yıl ben suçluluk duygusu çektim benim olmayan bir kız için.
Feride : Ablam bana vasiyet etmişti.Ben öldükten sonra söyle diye..Lütfen bizi affet...
Ne söyleyeceğimi ne yapacağımı bilmiyordum.Kızım diye bildiğim yavrumun benim kızım olmadığına mı yoksa Sultanın bana ihanetine mi yanayım..Sanki bu zamana kadar bir boşlukta yaşamışım da şimdi kendim olmuşum gibi.. Yavaş yavaş ayağı kalktım.Ilaçlarımı içmem gerekiyordu.Odamın kapısına doğru yürürken başım dönmüş olsa gerek bayılmışım..
Gözümü açtığımda doktorumun başımda olduğunu fark ettim.Nur da koltukta benim uyanmamı bekliyor olsa gerek uyandığını görünce çok sevindi.
Doktor: Ilaçlarını lütfen zamanında iç Sebahattin..Biliyorsun durumu..
O sırada Nur ne olduğunu anlamak için doktora yöneldi.
Nur : Neyi var ki Sebahattin Amca'nın..
Doktor : Sabattin Bey Alzheimer...
Nur : Nee...Sebahattin Amca neden bana söylemedin.
Sebahattin: Üzülme kızım.. Biz zaten bu dünyada misafiriz hepimiz öleceğiz...
O sırada İYİ Kİ Alzheimer olmuşum da yaşadığım , duyduğum her şeyi unutacağım diye şükrettim..
7.BÖLÜM SONU
Son düzenleme:
