PROFESÖR
----- 3.BÖLÜM -----
Nur öylece odadan çıkınca çok endişelendim. İsmaili çıkış işlemlerini yapması için gönderdim. Ben de yatağın metal kenarlığına tutunarak yavaşça kalktım. Ayaklarımı yataktan sallandırdığımda kahverengi derili ayakkabımın olduğunu fark ettim. Baya çamurluydu , normalde olsa temizlemeden giymezdim ama Nur'a yetişmem gerektiğini anımsayınca biraz daha hızlandım. Ayakkabılarımı giydim yavaşça ayağı kalktım. Biraz başım döndü ama pek takmadım.Yeşil sandalyenin yanında ahşap işlemeli bastonumu gördüm.Ona doğru yavaş adımlarla yürüdüm. Bastonumu elime aldığımda kendimi daha iyi hissediyordum.Artık hızlanmam gerektiğini fark ettim. Hemen kapıyı açıp kendimce hızlı adımlarla çıktım.----- 3.BÖLÜM -----
Danışmanlıkta İsmail işlemleri bitirmiş benim yanıma geliyordu.Koluma girdi ve hastaneden çıktık.Arabayı hastane girişinin yan tarafına park ettiği için çok vakit kaybetmeden arabaya atladık.İsmaile hızlıca eve sürmesini söyledim.Yolda giderken içim daralıyordu.Acaba Nur nereye gitmişti.Umarım eve gitmişlerdir çünkü başka nereye gideceklerini bilmiyordum.Babası ona bu durumdan dolayı bir daha tokat atmışmıydı diye düşünürken aklımda daha çok sorular vardı ama hep iyiyi düşünmeye çalışıyordum.Içimden sadece Nur'un kendine zarar vermemesi için dua ediyordum.Çok sürmeden eve geldik. Arabanın kapısını hızlıca açtım ve indim.İsmailin yardımıyla bina kapısına geldim.Binadan çok gürültü geliyordu.Bu seslerin onlardan geldiğini anlamıştım.Hemen asansöre bindim 6 numaraya bastım. Çok heyecanlanmıştım. Acaba başına bir şey mi gelmişti.Bir yandanda hala asansörün 3. Kata neden bu kadar yavaş çıktığını düşünerek kızıyordum...Asansör her zaman mı böyle yavaştı yoksa ben mi heyecandan böyle sanıyordum bilmiyorum derken asansörün kapıları açıldı..
Kapıları açık binada oturanlar merdivende durmuş ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı.Bu insanların özelliğiydi sanırım.İnsanlaraın kavgasını , üzüntülerini seyrederek zevk mi alıyorlardı acaba.Yada kendilerini tv karşısında mı zannediyorlardı..Ne ara insanoğlu böyle olmuştu.Kapının önündeki birkaç kişiyi bastonumla yana çekilmelerini gösterdim.Içeri girdim.Komşulara evlerine gitmelerini söyledim.İçlerinden biri sanki en sevdiği tv şovunu izlerken tv'yi kapatmışçasına bir öfkeyle baktı.Sonra yavaş yavaş ayrıldılar.Ben İsmaili de içeri alıp kapıyı kapattım.Nur kendini odasına kapatmış üvey annesi Arzu onu odadan çıkması için ikna etmeye çalışırken babası Arif hem bir yandan kızıp bir yandan kapıyı açmaya çalışıyordu.Benim geldiğimi görünce ikiside bana heyecanla baktılar.Nur'un odasının önüne geldim.
Sebahattin : Nur kızım..Hadi aç canım kapıyı...Sen korkma ben varım..Baban sana zarar veremez...
Babası söylediğim her lafı öyle dikkatli dinliyor du ki...Son lafımda biraz irkildi.Kendisini sorguluyordu sanırım.Oysaki babası okul okumuş iyi yerlere gelmişti ama bu da okumuş cahil olsa gerek konuları konuşarak değil de şiddetle anlatacağını sanıyordu. O sırada içerden bir tıkırtı geldi..
Nur : Sebahattin Amca.... Sen mi geldin...
Sebahattin : Evet Nur kızım ben geldim ...Hadi canım aç kapıyı..Aç.. İstersen benim evime götüreyim seni...
Biraz sessiz kaldı..Kendi içindeki öfkesiyle savaşıyordu belli ki..Sonra anahtarın oynadığını fark ettim.Ve yavaş yavaş kapıyı açtı.Karşısında beni görünce sanki kurtarıcısı gelmiş biri gibi sevindiğini fark ettim..Benim yanıma yavaşça yaklaştı ve aniden sarıldı..Bana sarılacağını hiç zannetmemiştim.Ben de ona sarıldım...O an kokusunu içime çektim...Bu koku sanki bana çok tanıdıktı...Gecmişe gençliğime gitmiştim sanki...Ailesi bana sarılmasına çok şaşırmıştı...Yavaşça kolunu indirdi.Ben de yanıma alıp hızlı adımlarla evden çıkardım.. Ailesi bir laf dahi edemeden evden çıktık...Üst kata merdivenle çıktık..İsmaile artık geç olduğunu evine dönmesini söyledim..
Nur salona geçti..Biraz salonu gezdi.Ben de onun arkasındaydım..
Sebahattin : Bugün yorulduk kızım sana misafir odasını hazırlayalım orda yatarsın..
Nur : Çok teşekkür ederim Sebahattin Amca...Gerçekte ben o evde...
Sebahattin : Tamam... Daha çok vaktimiz var anlatırsın...Yorma kendini...
Bunu dedikten sonra biraz gülümsedi..Salondan çıkarken yandaki ahşap konsolun üzerinde duran siyah çerçeveli fotoğraf gözüne takılmış olsa gerek ona yaklaştı ve eline aldı...Tam bunlar kim diye bir bakışı vardı.Ben yanına yaklaşarak...
Sebahattin : Eşim ve Kızım....Hadi daha çok konuşacağımız şey var kızım..Gel odana götüreyim seni...
Fotoğraftan sonra gözlerim dolmuştu Nur'a belli etmemek için esniyormuş gibi yapıyordum..Birbirimize iyi geceler dileklerimizi söyledikten sonra odalarımıza çekildik...Yatağa oturdum...Bugün olanları düşündüm..Eve intihar etmek için gelmiştim oysa , başımıza neler geldi diye düşünürken yorulmuşluğun verdiği uykuyla hemen dalmışım..
3.BÖLÜM SONU
Son düzenleme:
