SAHNE: 1 MEKAN: İNŞAAT ALANI
İtfaiye şefi, Mualla ve Oktayla konuşmaktadır.
İTFAİYE ŞEFİ: Demin de açıkladığım gibi, burada çukurun büyüklüğündeki tek vinç şu an çalışamayacak durumda. (Oktay, ağlamaktan kendini zor tuttuğu belli haldeki Mualla’yı omzuna bastırır.) İstanbul’dan gelecek olanı beklemek zorundayız. Haber gitti, ekip çoktan yola çıktı.
OKTAY: İSTANBUL MU?! Zonguldakla arası dört saat! Bize içerideki havanın beş saat içinde tükeneceğini söylememiş miydiniz?
İTFAİYE ŞEFİ: Bakın…
OKTAY (haykırarak sözünü keser.): Onlar düşeli zaten iki saat olmuş!
İTFAİYE: Bakın, vinç hava yoluyla hızlı bir şekilde buraya geliyor zaten, o kadar beklemeyeceğiz.(nefes verir.) Siz lütfen sükuneti koruyun ve beklemeye devam edin.
İtfaiye şefi ekibinin yanına giderken bir taksi alanda durur.
Taksiden inen Dory koşarak Mualla ile Oktay’ın yanına varır, hepsine tek tek sarılır.
DORY: Duyduğum anda uçağa atlayıp geldim.
MUALLA (sesi titreyerek): Ne yapacağımı bilmiyorum… Ya kızıma bir şey…
DORY: Tamam, tamam pekala. Korkmana gerek yok, özellikle de senin korkmaman lazım. Kızını tanıyorsun, en çok da sen tanıyorsun. Cansel dayanacaktır.
Asil’in ailesi hocayla konuşmaktadır, kör asistan da yanlarındadır. Dory koşarak hocanın yanına gider.
DORY: Lanet olsun! Madem bütün öğrencileri bu aptal yere getirdiniz neden onları terkedilmiş maden ocağı konusunda uyarmıyorsunuz?!
HOCA: Pekala, sakin olun hanım efendi. İlk okul gezisinde değiliz.
DORY: Bana baksana!
ASİSTAN: Tamam, tamam sakin olun. (elleriyle Dory’i bulur.) Elinde çubuğuyla yürürken onu çeker, Lütfen, burada kimsenin bir suçu yok.
Mualla, tansiyonunu ölçtürmek için gitmişken Oktay tek başına çömelmiş, düşünceli bir şekilde oturmaktadır. Serap da üzgün bir görünümle Oktay’ın yanına çömelir.
SERAP: Biliyor musunuz… Arada gizli rekabet olsa da dostluk dostluktur. Cansel de benim dostum… Ve onu çok iyi tanıyorum. (Oktay başını yerden kaldırıp Serap’a bakar.) O hep bir şeyler yapar, sakarlığı başına bela olur ama kurtulmanın da bir yolunu bulur.
Oktay tebessüm eder: Bir keresinde arkadaşının doğumgününe gidecekti. Dory onu restorana çağırmıştı, kıyafetlerinden vermek için…
SAHNE: 2 GEÇMİŞ ZAMAN MEKAN: RESTORAN / RESTORANIN ÖNÜ
Restoran
CANSEL: Dory, Tanrı aşkına, bunların kıyafet olduğundan bile emin değilim! Çıplak gibi hissediyorum, şeylere benzedim.
DORY: Neylere?
CANSEL: Bu kıyafetleri giyiyor musun gerçekten?
DORY: Evet tatlım, hepsini giyiyorum.
CANSEL: O zaman şu an ne tip kadınlara benzediğimi bilmek istemezsin, ben çıkıyorum.
DORY: İyi eğlenceler bebeğim.
Cansel, sadece göğüslerini kapatan bluzu ve kısa eteğiyle restoran önünde bekler, bekçi polisler de sokaktadır. Oktay’ın arabası restoranın önünde durur, camı açıp Cansel’e bakar.
OKTAY: Pekala fıstık, paraya ihtiyacın var mı?
CANSEL: Evet! Korkarım henüz hediyeyi almadım.
OKTAY: Tamam, al bakalım şunları…
Parayı Cansel’e uzatırken polisler koşup sert bir hareketle kapıyı açıp Oktay’ı indirir, sırtını arabaya hızlıca yaslarlar.
OKTAY: AH! Tanrı aşkına, ne var?!
POLİS: Ne var diyor bir de? Utanmıyor musun kızın yaşında birini kiralamaya?!
SAHNE: 3 MEKAN: İNŞAAT ALANI
OKTAY (gülerek): Polisler bizi merkeze götüreceklerdi, tabi hiç aklıma gelmedi benim kimlik falan. Ama Cansel ikimizinkini de gösterip baba kız olduğumuzu ispatlamıştı.
SERAP: Güzel hikaye gerçekten.(güler.) Dediğim gibi, Cansel her türlü yırtıyor.
Büyük bir helikopterin sesini duyan kalabalık yukarı bakar, helikopter boş bir alana iner, hızla inen birkaç itfaiyeci helikopterden küçük demir bir çubuk çıkarırlar, birkaç saat sonra açılan çubuk dev bir vince dönüşür.
Mualla, Oktay’ın yanına koşar.
İTFAİYECİ: Pekala, şimdi vinci aşağı indireceğiz.
Vinç iple birlikte aşağı doğru sarkıtılır.
İTFAİYECİ: Aşağıdan bir tepki gelir de kendilerini bağlarlarsa yukarıya dönük olan vincin ucu aşağı inecek 100 kiloya kadar duyarlı. onları çekeceğiz. Şimdilik sadece bekliyoruz.
Mualla, yukarı bakarak ellerini çenesinde birleştirir.
Bekleyiş sürerken, vincin ucu bir santim bile aşağı inmez.
Mualla ilk kez sükunetini korumaz ve bağırarak ağlamaya başlar.
İtfaiye şefi de elini gergince yüzüne götürür.
İTFAİYECİ: Çekin vinci, aşağıya birkaç kişiyi gönderelim, cesetleri alsın.
Vinç çekilir, ip yukarı çıkınca Cansel ipin ucunda görülür, kendini vince bağlamıştır.
CANSEL (yukarıdayken yüksek sesle): Bir daha sarkıtın, Asil’i de alın!
Toprağa ayak basınca Oktay, Mualla ve Dory koşarak ona sarılır.
OKTAY: Tanrım lanet olsun, vinç tepki göstermeyince ödümüz koptu burada. Neden ikinizi birden bağlamadınız?!
CANSEL: Ah baba, bazen sen beni deli ediyorsun. Bizi kurtarmak için bu kadar bekleyen bir vincin sağlamlığından o kadar da kolay emin olamazdık değil mi?!
Oktay, Cansel’in bu düşüncesine sinirleri bozukmuş gibi güler.
Asil de çıkarılınca kalabalık Asil ve Cansel’i kucaklar.
Onları izleyen Serap, bir an sarılmak için yanlarına gidecek olur, ardından vazgeçer.
SERAP: Vazgeçmeyeceğim… Sen Asil’i hak etmiyorsun Cansel…
7.BÖLÜM ÖNGÖSTERİM
Herkes İstanbul’a dönerken, uçağı kaçıran tek kişi Cansel olur. Gidip otobüse binen Cansel, yolculuk boyunca o kadar çok konuşur ki mola yerinden sonra şoför onu almadan çekip gider. Autostop çekmek zorunda kalan Cansel’i alan tır şoförü ile Cansel’in arasında komik anlar yaşanacaktır.
İtfaiye şefi, Mualla ve Oktayla konuşmaktadır.
İTFAİYE ŞEFİ: Demin de açıkladığım gibi, burada çukurun büyüklüğündeki tek vinç şu an çalışamayacak durumda. (Oktay, ağlamaktan kendini zor tuttuğu belli haldeki Mualla’yı omzuna bastırır.) İstanbul’dan gelecek olanı beklemek zorundayız. Haber gitti, ekip çoktan yola çıktı.
OKTAY: İSTANBUL MU?! Zonguldakla arası dört saat! Bize içerideki havanın beş saat içinde tükeneceğini söylememiş miydiniz?
İTFAİYE ŞEFİ: Bakın…
OKTAY (haykırarak sözünü keser.): Onlar düşeli zaten iki saat olmuş!
İTFAİYE: Bakın, vinç hava yoluyla hızlı bir şekilde buraya geliyor zaten, o kadar beklemeyeceğiz.(nefes verir.) Siz lütfen sükuneti koruyun ve beklemeye devam edin.
İtfaiye şefi ekibinin yanına giderken bir taksi alanda durur.
Taksiden inen Dory koşarak Mualla ile Oktay’ın yanına varır, hepsine tek tek sarılır.
DORY: Duyduğum anda uçağa atlayıp geldim.
MUALLA (sesi titreyerek): Ne yapacağımı bilmiyorum… Ya kızıma bir şey…
DORY: Tamam, tamam pekala. Korkmana gerek yok, özellikle de senin korkmaman lazım. Kızını tanıyorsun, en çok da sen tanıyorsun. Cansel dayanacaktır.
Asil’in ailesi hocayla konuşmaktadır, kör asistan da yanlarındadır. Dory koşarak hocanın yanına gider.
DORY: Lanet olsun! Madem bütün öğrencileri bu aptal yere getirdiniz neden onları terkedilmiş maden ocağı konusunda uyarmıyorsunuz?!
HOCA: Pekala, sakin olun hanım efendi. İlk okul gezisinde değiliz.
DORY: Bana baksana!
ASİSTAN: Tamam, tamam sakin olun. (elleriyle Dory’i bulur.) Elinde çubuğuyla yürürken onu çeker, Lütfen, burada kimsenin bir suçu yok.
Mualla, tansiyonunu ölçtürmek için gitmişken Oktay tek başına çömelmiş, düşünceli bir şekilde oturmaktadır. Serap da üzgün bir görünümle Oktay’ın yanına çömelir.
SERAP: Biliyor musunuz… Arada gizli rekabet olsa da dostluk dostluktur. Cansel de benim dostum… Ve onu çok iyi tanıyorum. (Oktay başını yerden kaldırıp Serap’a bakar.) O hep bir şeyler yapar, sakarlığı başına bela olur ama kurtulmanın da bir yolunu bulur.
Oktay tebessüm eder: Bir keresinde arkadaşının doğumgününe gidecekti. Dory onu restorana çağırmıştı, kıyafetlerinden vermek için…
SAHNE: 2 GEÇMİŞ ZAMAN MEKAN: RESTORAN / RESTORANIN ÖNÜ
Restoran
CANSEL: Dory, Tanrı aşkına, bunların kıyafet olduğundan bile emin değilim! Çıplak gibi hissediyorum, şeylere benzedim.
DORY: Neylere?
CANSEL: Bu kıyafetleri giyiyor musun gerçekten?
DORY: Evet tatlım, hepsini giyiyorum.
CANSEL: O zaman şu an ne tip kadınlara benzediğimi bilmek istemezsin, ben çıkıyorum.
DORY: İyi eğlenceler bebeğim.
Cansel, sadece göğüslerini kapatan bluzu ve kısa eteğiyle restoran önünde bekler, bekçi polisler de sokaktadır. Oktay’ın arabası restoranın önünde durur, camı açıp Cansel’e bakar.
OKTAY: Pekala fıstık, paraya ihtiyacın var mı?
CANSEL: Evet! Korkarım henüz hediyeyi almadım.
OKTAY: Tamam, al bakalım şunları…
Parayı Cansel’e uzatırken polisler koşup sert bir hareketle kapıyı açıp Oktay’ı indirir, sırtını arabaya hızlıca yaslarlar.
OKTAY: AH! Tanrı aşkına, ne var?!
POLİS: Ne var diyor bir de? Utanmıyor musun kızın yaşında birini kiralamaya?!
SAHNE: 3 MEKAN: İNŞAAT ALANI
OKTAY (gülerek): Polisler bizi merkeze götüreceklerdi, tabi hiç aklıma gelmedi benim kimlik falan. Ama Cansel ikimizinkini de gösterip baba kız olduğumuzu ispatlamıştı.
SERAP: Güzel hikaye gerçekten.(güler.) Dediğim gibi, Cansel her türlü yırtıyor.
Büyük bir helikopterin sesini duyan kalabalık yukarı bakar, helikopter boş bir alana iner, hızla inen birkaç itfaiyeci helikopterden küçük demir bir çubuk çıkarırlar, birkaç saat sonra açılan çubuk dev bir vince dönüşür.
Mualla, Oktay’ın yanına koşar.
İTFAİYECİ: Pekala, şimdi vinci aşağı indireceğiz.
Vinç iple birlikte aşağı doğru sarkıtılır.
İTFAİYECİ: Aşağıdan bir tepki gelir de kendilerini bağlarlarsa yukarıya dönük olan vincin ucu aşağı inecek 100 kiloya kadar duyarlı. onları çekeceğiz. Şimdilik sadece bekliyoruz.
Mualla, yukarı bakarak ellerini çenesinde birleştirir.
Bekleyiş sürerken, vincin ucu bir santim bile aşağı inmez.
Mualla ilk kez sükunetini korumaz ve bağırarak ağlamaya başlar.
İtfaiye şefi de elini gergince yüzüne götürür.
İTFAİYECİ: Çekin vinci, aşağıya birkaç kişiyi gönderelim, cesetleri alsın.
Vinç çekilir, ip yukarı çıkınca Cansel ipin ucunda görülür, kendini vince bağlamıştır.
CANSEL (yukarıdayken yüksek sesle): Bir daha sarkıtın, Asil’i de alın!
Toprağa ayak basınca Oktay, Mualla ve Dory koşarak ona sarılır.
OKTAY: Tanrım lanet olsun, vinç tepki göstermeyince ödümüz koptu burada. Neden ikinizi birden bağlamadınız?!
CANSEL: Ah baba, bazen sen beni deli ediyorsun. Bizi kurtarmak için bu kadar bekleyen bir vincin sağlamlığından o kadar da kolay emin olamazdık değil mi?!
Oktay, Cansel’in bu düşüncesine sinirleri bozukmuş gibi güler.
Asil de çıkarılınca kalabalık Asil ve Cansel’i kucaklar.
Onları izleyen Serap, bir an sarılmak için yanlarına gidecek olur, ardından vazgeçer.
SERAP: Vazgeçmeyeceğim… Sen Asil’i hak etmiyorsun Cansel…
7.BÖLÜM ÖNGÖSTERİM
Herkes İstanbul’a dönerken, uçağı kaçıran tek kişi Cansel olur. Gidip otobüse binen Cansel, yolculuk boyunca o kadar çok konuşur ki mola yerinden sonra şoför onu almadan çekip gider. Autostop çekmek zorunda kalan Cansel’i alan tır şoförü ile Cansel’in arasında komik anlar yaşanacaktır.
