9. Bölüm: "Aşkin Yeniden Doğuşu"
Polat rüyasinda gördüğü mezari bulur ve oraya gider. Leyla'nin orada gömüldüğünden çok emindir. Bu yüzden hemen mezari açmaya çalisir. Elleriyle topraklari kenara atar. Bu arada Memati ve Abdülhey, Polat'in çaresizce mezari açmaya calistiğini görürler. Hemen mezarlik görevlerine ait olan mekana girip, kazmayla kürek alirlar. Bu arada Polat bütün kuvvetini kullanarak topraği kenara çeker. En sonunda Memati ve Abdülhey'de Polat'a yardimci olurlar. Polat kisa bir zaman onlara şaşkin bakar ve der:
Polat: Siz beni nasil buldunuz?
Memati: Usta seni takip ettik. Çok kötüydün, seni gözetlemek zorundaydik.
Polat: Iyi yapmişsiniz.
Memati: Usta biz burada ne yapiyoruz?
Polat: Leylayi buraya gömdüler.
Memati: Tamam da, neden mezari açiyoruz?
Polat: Leyla ölmedi.
Memati: Nasil ölmedi?
Polat: Memati soru sorma, cabuk açalim mezari. Zaman bize karşi ilerliyor.
Bu arada Leyla en sonunda yaşam mücadelesini kaybeder ve hayata gözlerini yumar.
Artik her şey için çok geçtir.
Polat, Memati ve Abdülhey artik mezari açmislardir. Odunlari tek tek çikartirlar. En sonunda kefene sarili, hic bir yaşam belirtisi göstermeyen bir bedene ulaşirlar. Polat büyük bir korkuyla karşi karşiyadir. Sonunda Leylayi tespit etmek icin başka çaresi olmadiğini bile bile, mezarin içine iner ve yavaşca cansiz bedeni kaldirir. Memati ve Abdülhey bedeni alirlar ve yere koyarlar. Ardindan Polat'in çikmasina yardimci olurlar. Polat hemen cebinden çakisini çikartir ve kefen bezini keser. Leyla'nin yüzü görülür. Hiç bir kipirdama yoktur Leyla'da. Polat Leyla'nin yüzüne bir müddet baktiktan sonra, hemen atar damarina tutarak nabzini kontrol eder. Leyla'nin nabizi atmadiği için, hemen kalp masaji yapmaya karar verir. Memati ve Abdülhey çaresizce Polat'in Leylayi hayata geri getirmek icin verdigi mücadeleyi seyrederler. Polat on beş kere kalp masaji ve ardindan üç kere suni tenefüs uygular. Bu işlemi beş dakika boyunca araliksiz ritimli bir şekilde tekrarlar ve arada sirada der:
Polat: Haydi Leyla, biliyorum sen güçlüsün. Bunun üstesinden gelecegini biliyorum. Allahim ne olursun Leylayi bana bağişla. Bana bir daha bu aciyi yaşatma.
Ayni anda kalp masaji yapiyordur:
Polat: Bir, iki, üç...
Sonra ise Leyla'ya tekrar suni tenefüs uygular.
Memati artik Polat'in çabasina dayanamaz ve der:
Memati: Usta yeter artik. Bir işe yaramiyor. Leyla öldü. Bu duruma kabullenmen lağzim. Biliyorum senin icin çok zor olacak ama ölüm hayatin bir gerçeği.
Polat: Memati, Leyla yaşayacak. Ben buna kalbimle inaniyorum.
Memati: Sen öyle diyorsan usta.
Polat, Leylayi hayata geri döndermeye devam çalişiyordur. Beş dakikadan beri Polat bu islemi tekrarlar ama Leyla halen bir yaşam belirtisi göstermiyordur. Polat çaresizlikten kendisini tutamaz ve gözlerinden gözyaşlari akmaya başlar. Memati ve Abdülhey, Polat'in üzüntülü halinin karşisinda, kendileri de etkilenir ve onlarda derin üzüntülüğe boğulurlar. Memati arkasini döner. Abdülhey ise gözlerini bu görüntüden kaçirir. Sonunda Polat umudunu yitirir ve der:
Polat: Leyla beni affet, seni benden uzaklaştirmaya çaliştiğim için. Ne olduysa benim yüzümden oldu. Sana bir türlü seni ne kadar çok sevdiğimi söyliyemedim. Ama şimdi sana söyliyorum:
Polat: Seni seviyorum, Leyla. Hemde çok.
Polat, Leylayi kucagina alir. Ardindan elleriyle hafifce Leyla'nin başini kaldirir. Yavaşca Leylanin dudaklarina egilir. Polat daha dayanamaz ve Leyla'nin dudağina bir tane hayat öpücüğü kondurur.
Bir mucizeyle Leyla'nin vücudu yine yaşam belirtileri göstermeye baslar. Kalbi yine yeniden atmaya ve nefes almaya başlar. Polat bile bu durumun karşisinda şaşkina uğrar. Her şeye rağmen Leyla'nin başini kaldirir ve daha kolay nefes almasini sağlar. Memati ve Abdülhey, Leyla'nin hayata yeniden tutunduğuna şahit olurlar. Ikiside sevinçten birbirlerine simsiki sarilirlar. Leyla ise daha halen gözlerini açmamiştir. Uzun zaman beyini oksijensiz kaldiği için, Polat Leyla'nin beyin fonksiyonlarinin zarar gördüğünü düşünür. Polat bu durumu fark edince yine endişeye kapilir ve Leylayi uyandirmak için der:
Polat: Ne olursun gözlerini aç Leyla. Bana iyi olduğunu göster. Beyinin zarar görmediğini bana kanitla ve benimle konuş. Bir şey de. Ne olursun.
Leyla yavaşca gözlerini açar ve kisik ses tonuyla Polat'a der:
Leyla: Niye bu kadar endişelisin Polat?
Polat, Leyla'nin konuşmasindan sonra ona sikica sarilir ve sevinçli bir ifadeyle der:
Polat: Beni birakip gitmeyeceğini biliyordum. Sana söz veriyorum, bundan sonra seni hiç bir zaman yanliz birakmiyacağim.
Leyla o kadar bitkin dir ki, durmadan gözleri kapaniyordur. Memati ve Abdülhey Polat'a der:
Memati: Usta bu bir mucize. Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Abdülhey: Ağabey, sen gerçekten Leylayi çok seviyorsun. Bunu böylece dünya aleme kanitlamiş oldun.
Polat: Memati, Abdülhey eğer siz olmasaydiniz belki de Leylayi kurtaramiyacaktim. Size ne kadar teşekkür etsem azdir.
Memati: Bir şey değil usta.
Abdülhey: Sana yardimci olmak, benim için bir şeref di.
Memati: Eee haydi usta ne bekliyorsun? Götür yengeyi evine. Hava soğuk, hasta olacak.
Polat: Doğru diyorsun Memati.
Memati: Al sen benim arabamla git. Biz taksiyle gideriz.
Polat: Sağol Memati. Ha birde unutmadan, mezari yine eski haline getirirmisiniz?
Memati: Tamam usta.
Abdülhey: Neden ağabey?
Polat: Birisine sürpriz yapmak istiyorum. Neyse ben gidiyorum. Size kolay gelsin.
Polat Leylayi kucağina alir ve arabanin arka koltuğuna yatirir. Ardindan kendiside öne binip, hemen Nazife anne ve Ömer babanin evinin yoluna koyulur. Memati ve Abdülhey, mezari yine kapattiktan sonra bir taksi durdurarak mezarliktan uzaklaşirlar.
Gecenin saat ikisidir. Polat ve Leyla sonunda eve gelmişlerdir. Polat, Leylayi kucağina alip eve kadar taşir ve kapinin ziline basar. Nazife anne ve Ömer baba ayaktadirlar. Nazife anne hizli adimlarla gelir ve kapiyi açar. Leylayi Polat'in kucağinda gördüğü an, Nazife anneyi bir mutluluk sarar. Polat Leylayi taşiyarak üst kata çikartir ve kendi odasinda ki yatağa yatirir. Ardindan odadan çikip kapiyi kapatir. Sonra ise oturma odasina geçer. Ömer baba ve Nazife anne Polat'a sarilirlar. Sonra ise Ömer baba sorar:
Ömer baba: Evladim, bu ne güzel bir sürpriz oldu. Hani Leyla ölmüştü?
Polat: Leyla doğrudan ölmüştü. Canli canli toprağin altina koydular.
Nazife anne: Nasil buldun onu peki?
Polat: Çok sevdiğimin sayesinde. O bana yardimci oldu. Rüyamda durmadan bir mezarlik görüyordum ve bir kadinin çiğliklarini. Bu kadin Leyla'ydi.
Çok geç olmuştur artik. Bu yüzden Nazife anne ve Ömer baba odalarina çekilirler. Polat ise öbür odaya geçer, yatağina yatar ama bir türlü uyuyamaz. Hayatinin Elif'ten sonra belkide en yoğun yasadigi duygularidir bugün. Kendisini Leylayi düşünmekten ali koyamaz. Bir saat yatakta kivrindiktan sonra, ayaga kalkar ve uyuyamiyacağini fark eder. Bu yüzden sessiz ve ağir adimlarla odasindan cikar ve Leyla'nin bulunduğu odaya doğru yönelir. Ses çikarmadan yavaşca kapiyi aralar ve içeriye girip, ardindan kapiyi tekrar kapatir. Leyla'nin derin uyuduğunu fark eder ve kisik sesle konuşmaya başlar:
Polat: Bir bilsen seni ne kadar sevdigimi. Uzun süre bunu bir türlü kabullenmek istemedim. Ama sana arkami dönüp gittikten sonra, anladim ki meğer sana ne kadar bağlanmişim.
Bu arada Leyla her şeyi dinliyordur ama uyudu numarasi yapiyordur. Polat yavaşca ellerini Leyla'nin saclarina götürür ve okşamaya başlar. Sonra konuşmasina devam eder:
Polat: Seni kaybetmekten çok korktum Leyla. Seni öyle cansiz görünce, vücumdaki kan dondu. Sonra içimdeki bir ses, onu hayata geri döndere bilirsin dedi. Bende bu sese kulak verdim ve denedim. Seni kurtarabileceğime dair hiç bir ihtimal vermemiştim ama bir mucize oldu ve kalbin yeniden atmaya başladi. Polat ellerini Leyla'nin saçlarindan geri çeker ve yüzünü yere eğer.
Bu arada Leyla gözlerini açar ve Polat'in ellerini tutar. Polat bu durumu fark eder ve Leyla'ya bakar. Sonra ise Leyla der:
Leyla: Polat, seni bir daha göremiyeceğimden o kadar korktum ki, anlatamam sana. Arkani dönüp gittiğinde, sensiz bir saniye bile yasiyamiyacağimi anladim. Polat, biliyorum Elif'in arkadaşiyim ama kalbime bir türlü söz geçiremedim. Eğer dersen, bu iş olmaz, o zaman bu kararina saygi duyarim.
Bu konuşma esnasinda Leyla'nin gözleri dolar ve gözyaşlari akmaya başlar. Yanaklarindan asaya süzülür.
Polat daha dayanamaz ve Leyla'nin konuşmasini keser:
Polat: Sus, lütfen. Bu düşünceleri kafandan at. Tamam mi? Bundan sonra bir tek ikimiz variz. Polat yavaşca Leyla'nin yanina yatar ve ona bakarak gözyaşlarini siler. Ikiside birbirlerinin gözlerine bakar. Polat Leyla'ya der:
Polat: Seni çok ama çok seviyorum Leyla. Bunu seni kaybetmek üzereyken anladim.
Bu sefer Leyla mutluluktan gözyaşlarini akitir ve Polat'a karşilik verir:
Leyla: Bende seni seviyorum Polat.
Polat, Leyla'nin ellerini avucuna alir ve öper. Ikiside mutluluktan, birbirlerine dönmüş halde uyuya kalirlar.
Bu uzun ve soğuk gecenin ardindan, sicak yaz sabahi olur. Nazife anne ve Ömer baba kalkmişlardir. Nazife anne sofrayi krallara layik gibi hazirlamiştir. Leyla'nin ve Polat'in en sevdiği yemekleri yapmiştir. Ömer baba ise Leyla'nin sağ sağlim kurtulduğu için kuran okur ve allaha teşekkür eder. Bütün hazirliklari bittirdikten sonra, Nazife anne Polat'i kaldirmak icin odasina gider ve kapiyi açar. Polat'in odada olmadiğini fark edince Ömer babaya sorar:
Nazife anne: Bey, sen Polat'i gördün mü? Odasinda yok.
Ömer baba: Hayir hanim görmedim. Herhalde böyle bir gecenin ardindan kendisini yine işe atmamiştir.
Nazife anne: Bilmiyorum bey, sonuçta Polat'tan bahsediyoruz. Yapar mi yapar. Neyse ben Leylayi uyandirmaya gidiyim.
Nazife anne Leyla'nin yattigi odaya yönelir ve yavaşca kapiyi açar. Karşisinda gördüğü manzaraya bir tek tebessümle karşilik verir. Ömer baba, Nazife annenin neden beklediğini merak eder ve ağir adimlarla yanina gider. Ardindan sessizce sorar:
Ömer baba: Niye bekliyorsun hanim?
Nazife anne: Baksana.
Ömer baba yatağa bakar. Polat, Leyla ile beraber ayni yatakta uyuya kalmişlardir. Nazife anne Ömer babaya der:
Nazife anne: Rahat birakalim da uyusunlar. Her ikisi içinde zorlu ve hareketli bir geceydi.
Ömer baba: Doğru diyorsun hanim. Bizim kaldirmamiz uygun olmaz, bizden utanirlar sonra.
Nazife anne: Haklisin bey. Haydi çikalim.
Ömer baba ve Nazife anne odadan sessizce ayrilirlar.
Polat ve Leyla belki de ilk kez bu kadar derin ve uzun uyuyorlardir.
Bu arada Hikmette kahvaltiya gelir. Sonunda ilk uyanan Polat olur. Leylayi uyandirmamak icin çaba gösterir ve yataktan sessizce kalkar. Odadan çikmadan önce yine kisaca Leylayi hayranlikla izler ve sonra odadan çikar. Nazife anne, Ömer baba ve Hikmet Polat'a bakarlar. Polat da bir şey olmamiş gibi herkese günaydin der ve lavaboya gidip elini, yüzünü yikar. Bu arada Leyla Polat'in yokluğunu hissetmiştir ve uyanir. Hemen kalkip üstünü değiştirir ve odadan çikar. Ömer baba, Nazife anne, Hikmet ve Polat sofrada oturuyordurlar. Leyla herkese günaydin der ve hemen lavaboya inip kendisini tazeler. Hikmet olayin farkina varir ve Polat'a fisildar:
Hikmet: Polat ne iş? Demin Leylayi mi gördüm? Yoksa ben gerçekten delirdim mi?
Polat: Evet o gerçekten Leyla.
Hikmet: Ee hani ölmüştü?
Polat: Gördüğün gibi yaşiyor. Hikmet ne sen bana devamini sor, ne ben sana devamini anlatayim. Olur mu?
Hikmet: Peki. Uzun bir hikaye olacaği belli. Ama bakiyorum da Leyla'yla ayni odada yatmişsin? Bunun açiklamasi ne?
Polat: Merak etme, birazdan her şey açiklacanak.
Bu arada Ersoy yine konseyini toplamiştir. Toplanti sona erdikten sonra Oğuza sorar:
Ersoy Ulubey: Oğuz ne diyorsun Polat'i bir arayip baş sağliği diliyelim mi, yoksa yanina gidip ziyaret mi edelim?
Oguz: Bence telefon edip baş sağliği dileyelim.
Ersoy Ulubey: Aman Oğuz senin bu korkakliğin beni öldürüyor. Adam büyük aci yaşiyor şuanda. Yaninda olup destek çikmak lağzim. Neyse arabayi hazirla bir an önce çikalim.
Oğuz: Tamam efendim. Siz nasil uygun görürseniz.
Ersoy, Polat'in ofisine gitmek için hazirlaniyordur. Orada ise onu beleyen bir sürpriz olacaktir...
Polat rüyasinda gördüğü mezari bulur ve oraya gider. Leyla'nin orada gömüldüğünden çok emindir. Bu yüzden hemen mezari açmaya çalisir. Elleriyle topraklari kenara atar. Bu arada Memati ve Abdülhey, Polat'in çaresizce mezari açmaya calistiğini görürler. Hemen mezarlik görevlerine ait olan mekana girip, kazmayla kürek alirlar. Bu arada Polat bütün kuvvetini kullanarak topraği kenara çeker. En sonunda Memati ve Abdülhey'de Polat'a yardimci olurlar. Polat kisa bir zaman onlara şaşkin bakar ve der:
Polat: Siz beni nasil buldunuz?
Memati: Usta seni takip ettik. Çok kötüydün, seni gözetlemek zorundaydik.
Polat: Iyi yapmişsiniz.
Memati: Usta biz burada ne yapiyoruz?
Polat: Leylayi buraya gömdüler.
Memati: Tamam da, neden mezari açiyoruz?
Polat: Leyla ölmedi.
Memati: Nasil ölmedi?
Polat: Memati soru sorma, cabuk açalim mezari. Zaman bize karşi ilerliyor.
Bu arada Leyla en sonunda yaşam mücadelesini kaybeder ve hayata gözlerini yumar.
Artik her şey için çok geçtir.
Polat, Memati ve Abdülhey artik mezari açmislardir. Odunlari tek tek çikartirlar. En sonunda kefene sarili, hic bir yaşam belirtisi göstermeyen bir bedene ulaşirlar. Polat büyük bir korkuyla karşi karşiyadir. Sonunda Leylayi tespit etmek icin başka çaresi olmadiğini bile bile, mezarin içine iner ve yavaşca cansiz bedeni kaldirir. Memati ve Abdülhey bedeni alirlar ve yere koyarlar. Ardindan Polat'in çikmasina yardimci olurlar. Polat hemen cebinden çakisini çikartir ve kefen bezini keser. Leyla'nin yüzü görülür. Hiç bir kipirdama yoktur Leyla'da. Polat Leyla'nin yüzüne bir müddet baktiktan sonra, hemen atar damarina tutarak nabzini kontrol eder. Leyla'nin nabizi atmadiği için, hemen kalp masaji yapmaya karar verir. Memati ve Abdülhey çaresizce Polat'in Leylayi hayata geri getirmek icin verdigi mücadeleyi seyrederler. Polat on beş kere kalp masaji ve ardindan üç kere suni tenefüs uygular. Bu işlemi beş dakika boyunca araliksiz ritimli bir şekilde tekrarlar ve arada sirada der:
Polat: Haydi Leyla, biliyorum sen güçlüsün. Bunun üstesinden gelecegini biliyorum. Allahim ne olursun Leylayi bana bağişla. Bana bir daha bu aciyi yaşatma.
Ayni anda kalp masaji yapiyordur:
Polat: Bir, iki, üç...
Sonra ise Leyla'ya tekrar suni tenefüs uygular.
Memati artik Polat'in çabasina dayanamaz ve der:
Memati: Usta yeter artik. Bir işe yaramiyor. Leyla öldü. Bu duruma kabullenmen lağzim. Biliyorum senin icin çok zor olacak ama ölüm hayatin bir gerçeği.
Polat: Memati, Leyla yaşayacak. Ben buna kalbimle inaniyorum.
Memati: Sen öyle diyorsan usta.
Polat, Leylayi hayata geri döndermeye devam çalişiyordur. Beş dakikadan beri Polat bu islemi tekrarlar ama Leyla halen bir yaşam belirtisi göstermiyordur. Polat çaresizlikten kendisini tutamaz ve gözlerinden gözyaşlari akmaya başlar. Memati ve Abdülhey, Polat'in üzüntülü halinin karşisinda, kendileri de etkilenir ve onlarda derin üzüntülüğe boğulurlar. Memati arkasini döner. Abdülhey ise gözlerini bu görüntüden kaçirir. Sonunda Polat umudunu yitirir ve der:
Polat: Leyla beni affet, seni benden uzaklaştirmaya çaliştiğim için. Ne olduysa benim yüzümden oldu. Sana bir türlü seni ne kadar çok sevdiğimi söyliyemedim. Ama şimdi sana söyliyorum:
Polat: Seni seviyorum, Leyla. Hemde çok.
Polat, Leylayi kucagina alir. Ardindan elleriyle hafifce Leyla'nin başini kaldirir. Yavaşca Leylanin dudaklarina egilir. Polat daha dayanamaz ve Leyla'nin dudağina bir tane hayat öpücüğü kondurur.
Bir mucizeyle Leyla'nin vücudu yine yaşam belirtileri göstermeye baslar. Kalbi yine yeniden atmaya ve nefes almaya başlar. Polat bile bu durumun karşisinda şaşkina uğrar. Her şeye rağmen Leyla'nin başini kaldirir ve daha kolay nefes almasini sağlar. Memati ve Abdülhey, Leyla'nin hayata yeniden tutunduğuna şahit olurlar. Ikiside sevinçten birbirlerine simsiki sarilirlar. Leyla ise daha halen gözlerini açmamiştir. Uzun zaman beyini oksijensiz kaldiği için, Polat Leyla'nin beyin fonksiyonlarinin zarar gördüğünü düşünür. Polat bu durumu fark edince yine endişeye kapilir ve Leylayi uyandirmak için der:
Polat: Ne olursun gözlerini aç Leyla. Bana iyi olduğunu göster. Beyinin zarar görmediğini bana kanitla ve benimle konuş. Bir şey de. Ne olursun.
Leyla yavaşca gözlerini açar ve kisik ses tonuyla Polat'a der:
Leyla: Niye bu kadar endişelisin Polat?
Polat, Leyla'nin konuşmasindan sonra ona sikica sarilir ve sevinçli bir ifadeyle der:
Polat: Beni birakip gitmeyeceğini biliyordum. Sana söz veriyorum, bundan sonra seni hiç bir zaman yanliz birakmiyacağim.
Leyla o kadar bitkin dir ki, durmadan gözleri kapaniyordur. Memati ve Abdülhey Polat'a der:
Memati: Usta bu bir mucize. Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Abdülhey: Ağabey, sen gerçekten Leylayi çok seviyorsun. Bunu böylece dünya aleme kanitlamiş oldun.
Polat: Memati, Abdülhey eğer siz olmasaydiniz belki de Leylayi kurtaramiyacaktim. Size ne kadar teşekkür etsem azdir.
Memati: Bir şey değil usta.
Abdülhey: Sana yardimci olmak, benim için bir şeref di.
Memati: Eee haydi usta ne bekliyorsun? Götür yengeyi evine. Hava soğuk, hasta olacak.
Polat: Doğru diyorsun Memati.
Memati: Al sen benim arabamla git. Biz taksiyle gideriz.
Polat: Sağol Memati. Ha birde unutmadan, mezari yine eski haline getirirmisiniz?
Memati: Tamam usta.
Abdülhey: Neden ağabey?
Polat: Birisine sürpriz yapmak istiyorum. Neyse ben gidiyorum. Size kolay gelsin.
Polat Leylayi kucağina alir ve arabanin arka koltuğuna yatirir. Ardindan kendiside öne binip, hemen Nazife anne ve Ömer babanin evinin yoluna koyulur. Memati ve Abdülhey, mezari yine kapattiktan sonra bir taksi durdurarak mezarliktan uzaklaşirlar.
Gecenin saat ikisidir. Polat ve Leyla sonunda eve gelmişlerdir. Polat, Leylayi kucağina alip eve kadar taşir ve kapinin ziline basar. Nazife anne ve Ömer baba ayaktadirlar. Nazife anne hizli adimlarla gelir ve kapiyi açar. Leylayi Polat'in kucağinda gördüğü an, Nazife anneyi bir mutluluk sarar. Polat Leylayi taşiyarak üst kata çikartir ve kendi odasinda ki yatağa yatirir. Ardindan odadan çikip kapiyi kapatir. Sonra ise oturma odasina geçer. Ömer baba ve Nazife anne Polat'a sarilirlar. Sonra ise Ömer baba sorar:
Ömer baba: Evladim, bu ne güzel bir sürpriz oldu. Hani Leyla ölmüştü?
Polat: Leyla doğrudan ölmüştü. Canli canli toprağin altina koydular.
Nazife anne: Nasil buldun onu peki?
Polat: Çok sevdiğimin sayesinde. O bana yardimci oldu. Rüyamda durmadan bir mezarlik görüyordum ve bir kadinin çiğliklarini. Bu kadin Leyla'ydi.
Çok geç olmuştur artik. Bu yüzden Nazife anne ve Ömer baba odalarina çekilirler. Polat ise öbür odaya geçer, yatağina yatar ama bir türlü uyuyamaz. Hayatinin Elif'ten sonra belkide en yoğun yasadigi duygularidir bugün. Kendisini Leylayi düşünmekten ali koyamaz. Bir saat yatakta kivrindiktan sonra, ayaga kalkar ve uyuyamiyacağini fark eder. Bu yüzden sessiz ve ağir adimlarla odasindan cikar ve Leyla'nin bulunduğu odaya doğru yönelir. Ses çikarmadan yavaşca kapiyi aralar ve içeriye girip, ardindan kapiyi tekrar kapatir. Leyla'nin derin uyuduğunu fark eder ve kisik sesle konuşmaya başlar:
Polat: Bir bilsen seni ne kadar sevdigimi. Uzun süre bunu bir türlü kabullenmek istemedim. Ama sana arkami dönüp gittikten sonra, anladim ki meğer sana ne kadar bağlanmişim.
Bu arada Leyla her şeyi dinliyordur ama uyudu numarasi yapiyordur. Polat yavaşca ellerini Leyla'nin saclarina götürür ve okşamaya başlar. Sonra konuşmasina devam eder:
Polat: Seni kaybetmekten çok korktum Leyla. Seni öyle cansiz görünce, vücumdaki kan dondu. Sonra içimdeki bir ses, onu hayata geri döndere bilirsin dedi. Bende bu sese kulak verdim ve denedim. Seni kurtarabileceğime dair hiç bir ihtimal vermemiştim ama bir mucize oldu ve kalbin yeniden atmaya başladi. Polat ellerini Leyla'nin saçlarindan geri çeker ve yüzünü yere eğer.
Bu arada Leyla gözlerini açar ve Polat'in ellerini tutar. Polat bu durumu fark eder ve Leyla'ya bakar. Sonra ise Leyla der:
Leyla: Polat, seni bir daha göremiyeceğimden o kadar korktum ki, anlatamam sana. Arkani dönüp gittiğinde, sensiz bir saniye bile yasiyamiyacağimi anladim. Polat, biliyorum Elif'in arkadaşiyim ama kalbime bir türlü söz geçiremedim. Eğer dersen, bu iş olmaz, o zaman bu kararina saygi duyarim.
Bu konuşma esnasinda Leyla'nin gözleri dolar ve gözyaşlari akmaya başlar. Yanaklarindan asaya süzülür.
Polat daha dayanamaz ve Leyla'nin konuşmasini keser:
Polat: Sus, lütfen. Bu düşünceleri kafandan at. Tamam mi? Bundan sonra bir tek ikimiz variz. Polat yavaşca Leyla'nin yanina yatar ve ona bakarak gözyaşlarini siler. Ikiside birbirlerinin gözlerine bakar. Polat Leyla'ya der:
Polat: Seni çok ama çok seviyorum Leyla. Bunu seni kaybetmek üzereyken anladim.
Bu sefer Leyla mutluluktan gözyaşlarini akitir ve Polat'a karşilik verir:
Leyla: Bende seni seviyorum Polat.
Polat, Leyla'nin ellerini avucuna alir ve öper. Ikiside mutluluktan, birbirlerine dönmüş halde uyuya kalirlar.
Bu uzun ve soğuk gecenin ardindan, sicak yaz sabahi olur. Nazife anne ve Ömer baba kalkmişlardir. Nazife anne sofrayi krallara layik gibi hazirlamiştir. Leyla'nin ve Polat'in en sevdiği yemekleri yapmiştir. Ömer baba ise Leyla'nin sağ sağlim kurtulduğu için kuran okur ve allaha teşekkür eder. Bütün hazirliklari bittirdikten sonra, Nazife anne Polat'i kaldirmak icin odasina gider ve kapiyi açar. Polat'in odada olmadiğini fark edince Ömer babaya sorar:
Nazife anne: Bey, sen Polat'i gördün mü? Odasinda yok.
Ömer baba: Hayir hanim görmedim. Herhalde böyle bir gecenin ardindan kendisini yine işe atmamiştir.
Nazife anne: Bilmiyorum bey, sonuçta Polat'tan bahsediyoruz. Yapar mi yapar. Neyse ben Leylayi uyandirmaya gidiyim.
Nazife anne Leyla'nin yattigi odaya yönelir ve yavaşca kapiyi açar. Karşisinda gördüğü manzaraya bir tek tebessümle karşilik verir. Ömer baba, Nazife annenin neden beklediğini merak eder ve ağir adimlarla yanina gider. Ardindan sessizce sorar:
Ömer baba: Niye bekliyorsun hanim?
Nazife anne: Baksana.
Ömer baba yatağa bakar. Polat, Leyla ile beraber ayni yatakta uyuya kalmişlardir. Nazife anne Ömer babaya der:
Nazife anne: Rahat birakalim da uyusunlar. Her ikisi içinde zorlu ve hareketli bir geceydi.
Ömer baba: Doğru diyorsun hanim. Bizim kaldirmamiz uygun olmaz, bizden utanirlar sonra.
Nazife anne: Haklisin bey. Haydi çikalim.
Ömer baba ve Nazife anne odadan sessizce ayrilirlar.
Polat ve Leyla belki de ilk kez bu kadar derin ve uzun uyuyorlardir.
Bu arada Hikmette kahvaltiya gelir. Sonunda ilk uyanan Polat olur. Leylayi uyandirmamak icin çaba gösterir ve yataktan sessizce kalkar. Odadan çikmadan önce yine kisaca Leylayi hayranlikla izler ve sonra odadan çikar. Nazife anne, Ömer baba ve Hikmet Polat'a bakarlar. Polat da bir şey olmamiş gibi herkese günaydin der ve lavaboya gidip elini, yüzünü yikar. Bu arada Leyla Polat'in yokluğunu hissetmiştir ve uyanir. Hemen kalkip üstünü değiştirir ve odadan çikar. Ömer baba, Nazife anne, Hikmet ve Polat sofrada oturuyordurlar. Leyla herkese günaydin der ve hemen lavaboya inip kendisini tazeler. Hikmet olayin farkina varir ve Polat'a fisildar:
Hikmet: Polat ne iş? Demin Leylayi mi gördüm? Yoksa ben gerçekten delirdim mi?
Polat: Evet o gerçekten Leyla.
Hikmet: Ee hani ölmüştü?
Polat: Gördüğün gibi yaşiyor. Hikmet ne sen bana devamini sor, ne ben sana devamini anlatayim. Olur mu?
Hikmet: Peki. Uzun bir hikaye olacaği belli. Ama bakiyorum da Leyla'yla ayni odada yatmişsin? Bunun açiklamasi ne?
Polat: Merak etme, birazdan her şey açiklacanak.
Bu arada Ersoy yine konseyini toplamiştir. Toplanti sona erdikten sonra Oğuza sorar:
Ersoy Ulubey: Oğuz ne diyorsun Polat'i bir arayip baş sağliği diliyelim mi, yoksa yanina gidip ziyaret mi edelim?
Oguz: Bence telefon edip baş sağliği dileyelim.
Ersoy Ulubey: Aman Oğuz senin bu korkakliğin beni öldürüyor. Adam büyük aci yaşiyor şuanda. Yaninda olup destek çikmak lağzim. Neyse arabayi hazirla bir an önce çikalim.
Oğuz: Tamam efendim. Siz nasil uygun görürseniz.
Ersoy, Polat'in ofisine gitmek için hazirlaniyordur. Orada ise onu beleyen bir sürpriz olacaktir...
Son düzenleme: