[h=2]"Benim Kıvanç'tan neyim eksik"[/h]
Mehmet Güler, Habertürk'teki köşesinde yazdı:
Şikayet yağıyor, Kuzey Güney'in takipçilerinden şu günlerde şikâyet yağıyor. Kimi, dizinin ilk bölümlerinde tarif edilen karakterlerin bambaşka tipler haline dönüşmesinden şikâyetçi, kimi dizinin son bölümlerindeki temposunun 500 yıllık bir hikâyeyi anlatan Muhteşem Yüzyıl'dan bile ağır olmasından yana dertli. Daha önce de yapmıştım benzer bir eleştiri ve demiştim ki: Kuzey Güney'in senaryo ekibinin seyirciyi ikna etmeyen bu duruma bir an önce çare bulması gerekli. Ya sesimiz duyulmadı ya da korkarım o reçete bulunamadı... Ancak bugün size dizinin aksayan yanlarından bahsetmeyeceğim. Bugün size, diziye girişiyle birlikte Kuzey Güney'e gerçekten de ciddi katkı yapan Zeynep'le (Merve Boluğur) babasının arasında geçen bir sohbeti, zihnimde iz bırakan o muhabbeti tekrar edeceğim. Son zamanlarda ekranlarda aşk üzerine duyduğum o en anlamlı sözlerin altını çizeceğim. Hele de bahsettiğim sahnede, yıllardır çeşitli gençlik dizilerinde izlediğimiz Merve'den başka, bambaşka bir Merve vardı gözlerimizin önünde. Üzerindeki o yarı çocuk, yarı genç kız havasından sıyrılmış, duruşu, bakışı, sesiyle tepeden tırnağa kadınlaşmış, bundan sonraki projelerde muhtemelen dizilerin başrolünde izleyeceğimiz bir Merve çıkmıştı karşımıza. Şöyle seslendi babasına dizinin o sahnesinde: İnsan duygularını saklayınca, karşısındakine dürüst olmuyor gibi geliyor bana. Bir yerde kendini saklamak, hoşlandığını söyleyememek, her şeyi kendi içinde yaşamak... Hem hastalıklı da bir durum. Filmlerde olur ancak böyle. Hep içine atarlar, söyleyemezler bir türlü. Ama gerçek hayatta zaman geçiyor. Bence insan açık olmalı. Birinden hoşlanıyor musun, gidip söyleyeceksin. Ne olursa olsun insan buna cesaret etmeli. Reddedilmeyi de göze almalısın. Ne kaybedeceksin ki Vakit kaybetmezsin en azından. Kaybettiğiniz zamana yanmayacağınız, gönlünüzden geçeni yapacağınız, pişmanlığı olmayan, mutlu bir hafta dileklerimle...
Mehmet Güler, Habertürk'teki köşesinde yazdı:
Şikayet yağıyor, Kuzey Güney'in takipçilerinden şu günlerde şikâyet yağıyor. Kimi, dizinin ilk bölümlerinde tarif edilen karakterlerin bambaşka tipler haline dönüşmesinden şikâyetçi, kimi dizinin son bölümlerindeki temposunun 500 yıllık bir hikâyeyi anlatan Muhteşem Yüzyıl'dan bile ağır olmasından yana dertli. Daha önce de yapmıştım benzer bir eleştiri ve demiştim ki: Kuzey Güney'in senaryo ekibinin seyirciyi ikna etmeyen bu duruma bir an önce çare bulması gerekli. Ya sesimiz duyulmadı ya da korkarım o reçete bulunamadı... Ancak bugün size dizinin aksayan yanlarından bahsetmeyeceğim. Bugün size, diziye girişiyle birlikte Kuzey Güney'e gerçekten de ciddi katkı yapan Zeynep'le (Merve Boluğur) babasının arasında geçen bir sohbeti, zihnimde iz bırakan o muhabbeti tekrar edeceğim. Son zamanlarda ekranlarda aşk üzerine duyduğum o en anlamlı sözlerin altını çizeceğim. Hele de bahsettiğim sahnede, yıllardır çeşitli gençlik dizilerinde izlediğimiz Merve'den başka, bambaşka bir Merve vardı gözlerimizin önünde. Üzerindeki o yarı çocuk, yarı genç kız havasından sıyrılmış, duruşu, bakışı, sesiyle tepeden tırnağa kadınlaşmış, bundan sonraki projelerde muhtemelen dizilerin başrolünde izleyeceğimiz bir Merve çıkmıştı karşımıza. Şöyle seslendi babasına dizinin o sahnesinde: İnsan duygularını saklayınca, karşısındakine dürüst olmuyor gibi geliyor bana. Bir yerde kendini saklamak, hoşlandığını söyleyememek, her şeyi kendi içinde yaşamak... Hem hastalıklı da bir durum. Filmlerde olur ancak böyle. Hep içine atarlar, söyleyemezler bir türlü. Ama gerçek hayatta zaman geçiyor. Bence insan açık olmalı. Birinden hoşlanıyor musun, gidip söyleyeceksin. Ne olursa olsun insan buna cesaret etmeli. Reddedilmeyi de göze almalısın. Ne kaybedeceksin ki Vakit kaybetmezsin en azından. Kaybettiğiniz zamana yanmayacağınız, gönlünüzden geçeni yapacağınız, pişmanlığı olmayan, mutlu bir hafta dileklerimle...
