‘Aldatmaca’ – 2.Bölüm
Bölümün Adı: 'Geçmişin İzleri'
(Furkan, abisi Sarp’ın odasına koşmuştur ve onu orada baygın halde bulur. Panik içinde Emre’ye ambulans çağırması için seslenir.)
[Emre] (Furkan’ın cep telefonunu alıp Sarp’ın odasına koşar) Ne oldu!?
[Furkan] Oyalanmasana! Ambulans çağır çabuk, hemen gelsinler! (Sarp’ın düzenli olarak kullandığı hapları almak için mutfağa fırlar, buzdolabını karıştırır)
[Emre] (112’yi arar) Atakum 17.Sokağ’a hızlıcana bir ambulans lütfen. ... Nasıl neyi var? ... Bakın, acil diyorum. ... Bayıldı diyorum, kendine gelmiyor diyorum!
[Furkan] (Tekrar Sarp’ın yanına gider ve ona su vermeye çalışır)
[Zeynep] (Arkadaşlarının yanına gelir) Ne oldu Sarp abiye?
[Emre] Tansiyonu düşmüş olabilir. Bu sıcakta gayet normal.
[Furkan] (Sarp’la ilgilenirken) Arkadaşlar, bu ilk kez olmuyor. (Derin bir nefes alır) Neden bilmiyorum ama doktorlar ona ilaç yazdı. Geçen hafta da çok kötü olmuştu, hastaneye yatırmıştık.
[Zeynep] (Sinirlenir) Bizim niye haberimiz yok bundan?
[Emre] Yine trip atacak bir şey bulabildin. Tebrik ederim Zeynep hanım.
[Furkan] Offf... Bana şu telefonu verin, babama haber vereyim.
[Sahne 2]
(On dakika sonra Zeyneb’in annesi – Lale – Rıfat’ı telefonla arar.)
[Lale] Tomografi sonuçlarını aldın mı?
[Rıfat] Şuan hastanede bekliyorum. Çocuklar aradı, Sarp yine fenalaşmış.
[Lale] Ne?! Ha... Hangi hastaneye getiriyorlar onu?
[Rıfat] Lale, hastaneye gelemezsin. Çocuklar da gelebilirler, şüphelenirler seni gördükleri zaman.
[Lale] 19 yıl saklayabildiğimiz sırı bir anda çözemezler herhalde.
[Rıfat] Bak, ben kapatıyorum. Akşama haber veririm. (Telefonu kapatır)
[Lale] Rıfat, Sarp benim de oğlum! Benim de hakkım! Alo? Alo...? (Telefonu kulağından alır) Allah kahretsin.
[Sahne 3]
(Ambulans villanın önüne gelir ancak Furkan ile arkadaşlarının ambulansla hastaneye gitmelerine izin verilmez. Sarp, babasının da beklediği hastaneye götürülür, ilk müdahaleden sonra odaya alınır. Sarp, gözünü açtığında babasını görür.)
[Rıfat] Oğlum, iyi misin?
[Sarp] (kafa sallayarak ‘Evet’ der)
[Rıfat] Tamam, sen dinlen. Ben arkadaşlarına haber verdim, yoldalar. (Koridora çıkar, orada Lale’ye rastlar) Bu hastanede olduğumuzu nasıl bildin?
[Lale] Sizin gibi insanların devlet hastanesine gitmeyeceği belli bence.
[Rıfat] Seni burada biri görürse batarız.
[Lale] Muayeneye geldiğimi söylerim, kimse şüphelenmez. (Biraz bekler) Sarp nasıl? Nesi var?
[Rıfat] (Çok yorulduğu ve bunaldığı açıkca görülür) Tomografi sonuçları ... pek iyi değil be Lale, hiç iyi değil aslında.
[Lale] (Rıfat’ın ne demek istediğini anlamıştır ve fenalaşarak yanındaki banka düşer)
[Rıfat] Lale...? Lale...? (İleride gördüğü hemşirenin yanına gidip yardım ister)
[Sahne 4]
(Furkan odasında kara kara düşünürken arkadaşları ona destek olmayı çalışırlar.)
[Emre] Ya abi, istersen gidebiliriz hastaneye. Rıfat amca da oradaymış bak.
[Zeynep] Evet evet, iyi olmuştur zaten. Annem de hep öyledir. Yazın tansiyonu düşer öyle, bayılır. Hiç korkacak bir şey yok, gerçekten.
[Furkan] E, iyi, öyle olsun bakalım.
[Zeynep] Manyak ya, çok korkaksın sen.
[Furkan] (Gülümser)
[Emre] Ha şöyle ya, içimizi kararttın abi ya. (Bilgisayara dönerek) Bugün de ders çalışamadık ne yazık ki. Yapacak bir şey yok, Feys'e girelim o zaman.
[Furkan] (Ani bir hareketle bilgisayarın fişini çeker) Sınava hazırlanmadığın sürece Feys meys yok sana.
[Emre] Aynı annem, aynı annem.
[Zeynep] (Furkan'a bakarak) Necmiye teyze, hoşgeldiniz. Peki, Furkan'ın içine nasıl kaçtınız? (Gülerler)
[Sahne 5]
(Üç gün sonra... Sınava hazırlanmak için öğretmenlerinin derslerine girmeye karar veren Furkan, Emre ve Zeynep okula yürürler.)
[Furkan] En iyisi bu kardeşim, okula gitmek. Mücella hocanın dersinde ha öğrendin, ha öğrendin. Öğrenemedin İstanbul oldu hikaye. Kadıköy, Beşiktaş hep hikaye. Burada oturup kalırsın.
[Emre] Sen en iyisi siyasetçi ol ya. Saçma sapan konuşuyorsun öylesine.
[Zeynep] Furkan doğru söylüyor. Hepimizin rüyası değil mi bu: Hiç ayrılmamak, İstanbul'da okumak, yaşamak. Büyümek.
[Emre] Çok fazla dizi repliği okumuşsunuz siz. (Hızlanarak okulun kapısından girer, arkadaşlarını arkada bırakır)
[Furkan] (Zeyneb'e bakarak) Çok mu üstüne gittik?
[Sahne 6]
(Sınıfta. Zilin çalmasından biraz sonra Mücella hoca içeri girer ve öğrencileri selamlar. Öğrenciler ayağa kalkarlar ancak her zaman ki gibi Mücella hoca yine oturmalarını ister.)
[Mücella] (Emre'ye bakarak) Ooo, kimler gelmiş. Siz gelir miydiniz okula?
[Emre] Ben evde çalışmayı tercih ediyorum.
[Mücella] İyi hazırlandın yani?
[Emre] Tabii öğretmenim. Hatta bugün sınava girsem bırakın İstanbul'u, Harvard'ı kazanırım, o derece.
[Mücella] Sevindim. O zaman hiç zorluk çekmeyeceksin. (Bakışlarını Emre'den alır ve sınıfın geneline bakar, o sırada da masasına yürür ve eline bir dosya alır) Çünkü bugün size bir deneme sınavı getirdim. Bunu çözüp kendinizi test edeceksiniz.
[Sahne 7]
(Mücella öğretmen testleri dağıtır ve öğrencilerine prosedürü yeniden yavaş yavaş anlatır. 100 dakika zamanlarının olduğu belirtiyor ve yerine oturuyor. Öğrenciler, soruları çözmeye başlıyorlar. Emre'nin zorlandığı çok belli oluyor.)
[Emre] (Kafa sesi: Bu ne ya. Bu deneme sınavı falan değil, bildiğin sınav. Sorular tam kazık.)
[Mücella] (Emre'nin sorulara baktığını görür) Cevapları da yazmayı unutma Emre.
[Emre] (Test kağıtlarını toplar) Valla öğretmenim, test için çok sağolun... (Ayağa kalkıp kağıtları öğretmenin masasına koyar) ...ama ben yeterince test edildim. Gerisini çözmeye gerek yok.
[Mücella] Evet, anladım.
[Furkan] (Önce Emre'ye sonra da Zeyneb'e bakıp kalır)
[Emre] (Çantasını toplayıp sınıftan, sonra da okuldan çıkar)
[Mücella] (Emre gittikten sonra Emre'nin test kağıtlarını yırtar ve çöpe atar)
[Sahne 8]
(Furkan'ın annesi – Rabia – ortak olduğu şirketin gezisine katılmıştı. Eve geldiğinde kimsenin evde olmaması kendisini aslında şaşırtıyor çünkü eşi bir aylık izin almıştı ve bugün Samsun'a döneceğini biliyordu. Sarp'ın hastanede yattığını bilmeyen Rabia, yatak odasına çıkar ve üstüne rahat bir şeyler giyer. Sonra da bahçeye çıkıp dergi okur.)
[Rabia] (Kafa sesi: Unutmuştur yine. Ah ah, benim kuş beyinli Rıfat'ım benim.)
[Sahne 9]
(Rıfat'la Lale Sarp'ın yattığı hastanenin önünde bir bankta oturup sohbet ediyorlar. Lale, Rıfat'a 'eski zamanları' hatırlatıyor.)
[Lale] Ne güzel zamanlar geçirmiştik birlikte... Mutluyduk... Geziyorduk... Evlenecektik...
[Rıfat] (Hüzünlü bir şekilde yere bakar)
[Lale] Ama sonra çekip gittin. Beni bebeğimle yanlız bıraktın. Sonra da bebeğimi aldın. O karıyla evlendin.
[Rıfat] O zamanlar gençtik. Çok pişman olduğumu biliyorsun.
[Lale] Öyle mi? (Rıfat'a yanaşır ve yanağından öper, saçlarını okşar) Ben yanlız kalmaktan bıktım Rıfat, gerçekten bıktım. (Sesi titrer)
[Emre] (Dolmuş durağı bu hastanenin önünde olduğu için bankın yakınlarında dolmuş beklemeye başlar, Lale'yi Rıfat'ı öperken görünce gözlerine inanamaz)
‘Aldatmaca’ – 2.Bölüm Sonu
