Yaklaşık 10 yıl aradan sonra nihayet ikinci kez izleyebildim. Fakat ne yazık ki ikincide ilki kadar sevemediğim filmlerden oldu.
Film aslında yayınlandığı dönemde eleştirmenlerin pek sevmediği, Oscar'da sadece ses kategorisinde tek bir adaylık almış bir film. Fakat buna karşın izleyici bağrına basınca izleyici listelerinin en üstlerinde yer almış hep. Bunun da sebebi bence sinema tarihinin en "cool" filmlerinden biri olması. Filmdeki her şey farklı hissettiriyor. Karakterleri, replikleri, konusu, iletmek istediği mesaj bile karizmatik...
Filmi değerli kılan elbette müthiş bir sona sahip olması. Son bölüm gerçekten inanılmaz. Sona dair ipuçlarını film içinde çokça vermiş aslında ama ilk izleyişte yakalayamamışız...
Filmin iletmek istediği anti kapitalist mesaj açıkçası pek umrumda olmadı, zaten buna getirdiği çözüm de kötü. İçerik olarak zayıf bir film bence. Seyir zevki açısından da aslında çok yüksek değil. İlk yarıdaki Edward Norton'un mıy mıy anlatımı beni epey yordu. Neyse ki Helena Bonham ve Brad Pitt varlıklarıyla filme ciddi bir enerji katıyorlar... Film içerisinde beğenmediğim pek çok kısım, pek çok yanlış yapılmış şey var. Bununla birlikte filmin çok çok özgün olduğu, unutulmayacak pek çok yanının da olduğu inkar edilemez. Her şeyi toplayıp çıkarınca:
9/10